‘Oké,’ zegt de man van de serviceafdeling aan de andere kant van de lijn. Maar zijn oké klinkt helemaal niet zo oké. Het klinkt eerder als: oei, eens kijken hoe ver we komen. ‘Dus u heeft bij het schoonmaken van de douche iets door de afvoerbuis geduwd? Denkt u zegt u. Omdat het opeens weg was. Een plastic flubberdingetje. Jaja. Hoe lang was het? En hoe breed? Hoe zegt u? Het model van een dikke platte sigaar? En het water loopt nog enigszins door?’ Hij tikt iets in op een toetsenbord. Dat stelt alvast gerust. Totdat ik hoor: ‘Eh mevrouw? Kunt u een foto mailen van dat plastic bakje waar het ding dat u mist op past? Inderdaad, die smalle rechthoekige doos. Die ja. Aan de binnenkant van het -zoals u het noemt- aluminium geval. Dat ding dat over de hele breedte van de douche in de tegels is verwerkt ja.’

Langzaam voel ik hem over me heen vallen: een zware heimwee naar mijn vertrouwde doucheputje. Dat ronde, lieve gaatje, waarop je gewoon een zeefje uit de supermarkt kon leggen. En waardoor hooguit af en toe onbedoeld een schuifspeldje het riool in glipte. Maar een mens moet niet zwelgen in heimwee. Een mens moet vooruit. En zich uit volle borst inhouden als hij wil roepen: ‘Ik wil mijn oude putje terug!’ Dat is kinderachtig. Heel kinderachtig. Een mens doet er beter aan vooral meewerkende gewilligheid te tonen en te bevestigen dat de instructies duidelijk zijn. Goed. Werk te verrichten dus. Belangrijk werk. Want door de inmiddels al drie dagen durende afwezigheid van het hierboven besproken voorwerp, begint het ‘stilleven met natte handdoek in buis’ steeds heftiger te geuren.

Tjsa. Wie in het bezit is van een fancy waterafvoersysteem, verdiept zich maar beter meteen in het bijbehorend vocabulaire. Scheelt een hoop gedoe. Geen spraakverwarring aan de telefoon. Geen op de knieën te maken fotoseries. Maar wel direct een kordaat: ‘Voor mij een douchedraingootsifonafsluitkapje alstublieft.’

Deze column is gepubliceerd in Dagblad de Limburger op 24 november 2018.