Het zijn niet alleen werkzoekenden, gepeste pubers en kinderen met een slechte CITO-uitslag die het zwaar hebben. Voeg daar maar gerust de studenten aan toe, als je de hartenkreet van de Landelijke Studentenvakbond serieus neemt.  De helft van hen schijnt te kampen met psychische problemen.  Als studerende jongeren al rond hun twintigste gaan omkiepen, dan vraagt dat om extra aandacht.

Ik ben gewaarschuwd. Wanneer onze twee kamerstudenten in het weekend thuiskomen, hou ik ze goed in de gaten.  ‘Best wel moe’ zijn ze en allebei hebben ze de hele dag ‘erge honger mam’. Ze zitten op hun rug op de bank en schuiven gretig grote borden broccolisoep naar binnen. Kleine zus, die nog een vol jaar naar ‘de middelbare’ moet, luistert aandachtig naar hun verhalen over papers die afmoeten, over uitgaan tot diep in de nacht en flesjes bier openmaken met de oogkassen.

Samen onderzoeken ze hun nieuwe inzichten: ‘De overheid probeert alleen maar het onbeheersbare te beheersen. We kunnen toch ook gewoon met zijn allen aan de heroïne gaan?’ ‘Wist je dat Saddam Hoessein een heel ongelukkige jeugd heeft gehad en je daaruit zijn narcistische stoornis zou kunnen verklaren?’  Eensgezind klinkt het: ‘Kapstokken zijn overbodige accessoires. Juist als je opruimt, raken dingen kwijt.’

Mijn blik gaat over het driespan op de bank. Als langeafstandsmoeder heb ik maar kort de tijd om uit te zoeken, hoe erg het is met die psychische nood.  Die valt hier ‘vet’ mee. Behalve dan bij kleine zus, die nog een heel jaar moet wachten, voordat dat vreselijk zware leven eindelijk beginnen kan.

 Deze column is gepubliceerd in Dagblad de Limburger en Het Limburgs Dagblad op 5 april 2013