Barbara Baarsma, hoogleraar toegepaste economie aan de UvA, draait er geen doekjes om. Van haar mogen jongeren stemmen vanaf de dag dat ze zestien jaar zijn. Waarom? Even kort door de bocht: omdat zij het zijn, die nog het langst te leven hebben. En dus het meest merken van keuzes die nù gemaakt worden. Dat klinkt logisch. Toch moet ik er bij fronsen. Want als je diezelfde logica doortrekt naar de andere kant, dan betekent het ook dat je tegen 80-plussers zegt: ga maar sjoelen in plaats van stemmen, jullie zijn toch al bijna dood. En dat klinkt dan weer absurd.
 
Toch zit er wel iets in, dat je niet perse de achttien voorbij moet te zijn om een rol te kunnen spelen in het maatschappelijk debat. Een mooi voorbeeld daarvan is de Zweedse Greta Thunberg, zestien jaar oud en welbespraakt klimaatactivist. Afgelopen maandag mocht ze op de KlimaatActieTop in New York, wereldleiders een duwtje in de rug geven bij het delen van succesverhalen.
 
Terwijl Donald Trump geen moment onbenut laat om uit te venten dat die KlimaatActieTop voor hem slechts een lullig BOHICA-momentje is (Bend Over Here It Comes Again) en Mark Rutte niet veel verder komt dan ‘elke bedreiging is een kans’, spuwt zij vuur. Ze heeft schijt aan het adagio ‘economische groei voor alles.’ Want dat betekent vooral, dat de aarde nog steeds het kind van de rekening is.
 
Confronterend, zo’n meisje van 16 dat zegt wat je zelf al sinds je 16^e denkt.
Onze groei-economie draait op het dogma ‘ik heb dus ik ben’. Of beter gezegd op ‘hoe meer ik heb, hoe meer ik ben.’ Zo lang wij daarin geloven, koesteren we een organisme dat tot doel heeft zichzelf te vermeerderen, terwijl het grotere geheel daardoor uiteindelijk het loodje legt. En dat is vreemd. Want wie koestert er nu een kwaadaardig gezwel?

Deze column is gepubliceerd in Dagblad de Limburger op 28 september 2019.