De mannen in café Dijkzicht zitten met gekromde ruggen boven hun vaasjes bier. Verveling maakt dorstig. Als ik me aan de bar waag om iets te bestellen, zie ik mezelf door hun Kamperlandse ogen. Een lang vromens, niet van hier. Even stokt hun gesprek, maar al gauw wordt de draad weer opgepakt, bij de mosselen die niet te kanen waren.

Behalve de mannen beantwoordt ook het interieur aan de verwachtingen. Een joekel van een biljart, daaromheen een paar houten tafeltjes met stoelen. De hele boedel is bruiner dan bruin. De tap wordt bemand door een moderne versie van Zeeuws meisje. Professioneel glimlacht ze zich door de avond heen.

De westelijke uithoek van het land leent zich goed om even uit te waaien. Tussen stormvloedkering en Zeelandbrug is het lekker fietsen, zelfs al heb je wandelbenen. Of je je nu op of tussen de dijken begeeft, overal kun je zien hoe de Zeeuwen het water met groot vernuft weten te keren en te koesteren. Een heilig ontzag voor de zee hebben ze; daar kan een landrot wat van leren. Maar vandaag is het tij rustig. Zo rustig, dat zelfs de overgang tussen lucht en water onzichtbaar is. Als je niet zou wéten dat de zeilboten op de Oosterschelde dobberen, zou je denken dat ze boven elkaar zweven in die immense, blauwgrijze ruimte.

Ook dat is een les voor het lange vrouwmens uit Limburg: je ziet niet wat je ziet, je ziet wat je weet. En als het om mannen aan de bar gaat: dat wat je méént te weten.

Deze column is gepubliceerd in Dagblad de LImburger en het Limburgs Dagblad op 3 september 2015.