Lezers die mij al langer volgen, kennen mij ook als de uitvinder van de Gelukometer. De Gelukometer is een instrument waarmee je grip krijgt op je geluk. Hij werkt heel simpel. Aan het einde van elke dag geef je een punt tussen 0 en 10 aan je geluksgevoel. Ook als je geen zin hebt, anders werkt het niet. Vervolgens maakt een slim programma grafieken van jouw gelukskwikdata. En dan, als je maar lang genoeg naar de staafdiagrammen kijkt, ga je vanzelf patronen zien. Die patronen geven grip. Eenvoudig maar duidelijk, toch?

Met een beetje mazzel had ik daar, zakelijk gezien, op kunnen binnenlopen. Is niet gebeurd. Waarom niet? Simon Carmiggelt zou het zo zeggen: ‘Mevrouw, aan u zit de nieges vast. Als u vandaag een hoedenzaak begint, worden morgen de mensen zonder kop geboren.’ En precies zo ging het. U begrijpt het: kink in de kabel, stront aan de knikker. Enfin.

Mijn uitvinding is snoeihard onderuit gehaald. En wel door de inzichten van een populaire Belgische psychiater: Dirk De Wachter. Nu moet u weten, ik heb de heer De Wachter zeer hoog zitten, niet in de laatste plaats omdat hij zeer charmant oogt met zijn doordringende blik en het -o cliché- bij de slapen ietwat grijzend, maar voor de verdere rest ravenzwarte haar.

In interviews, boeken en presentaties, kortom overal waar De Wachter opduikt, maakt hij korte metten met mijn focus op geluk. Volgens hem is de jacht op geluk ‘een existentiële vergissing’ en worden we er juist ongelukkig van, daar continu grip op te willen hebben.

Nou bedankt, beste Dirk. Mijn binnenloopdroom is dus mooi uit elkaar gespat. En alsof dat nog niet erg genoeg is, ben ik ook nog in de war. Probeer ik al mijn leven lang zo gelukkig mogelijk te zijn, is het wéér niet goed. Moet ik, als jou mag geloven, een beetje content gaan zitten zijn ‘met de gewonigheid van het leven.’ De gewonigheid van het leven. Dat klinkt naar blij zijn met elke nieuwe dag. Maar wacht eens even: dat ben ik al!

Deze column is gepubliceerd in Dagblad de Limburger en het Limburgs Dagblad op 20 januari 2017.