Het plein voor het station in Maastricht is al een tijdje geen plein meer maar een bouwput. Aan weerszijden van de tijdelijke brug tussen het stationsgebouw en Wyck kijk je in een enorm gat. Een ondergrondse kuip waar straks plaats is voor minstens 3000 fietsen en scooters. Midden op de houten brug staan twee dames in decente rokken. Als levende wachttorens staan ze opgesteld naast een rek met folders. Leesmateriaal met titels als: Durft u Gods geschenk aan te nemen? De dames glimlachen onophoudelijk. Zowel naar elkaar als naar niemand in het bijzonder.

Twee jonge moeders met kindjes steken in snelle pas de brug over. Totdat een van de peuters plotseling stil blijft staan en haar handjes om het hekwerk langs de zijkant vouwt. ‘Mama, wat is dat?’ vraagt ze terwijl ze naar beneden kijkt. ‘Daar komt een heel groot zwembad,’ antwoordt de moeder. Vervolgens trekt ze het meisje met een kordate ruk los en vraagt aan haar vriendin: ‘Maar hoe heb je dat dan gedáán?’

Er stapt een man op me af. ‘Mevrouw, mag ik u iets vragen?’ Antwoorden is niet nodig, zijn vraag gaat in dezelfde kruidige ademstoot direct over in een relaas. ‘Ik ben zojuist in het centrum beroofd en nu heb ik geen bankpasje meer, maar bij de bank moet ik heel lang wachten want die is dicht en ik moet naar Heerlen. Nu moet ik eerst naar mijn vriendin in Roermond om te geld te lenen dus mag ik vijf euro van u voor de trein?’

Een man die verdwaalt in zijn eigen verhaal. En dat, terwijl alles aan hem vertelt dat hij de weg al kwijt was, voordat hij vanmorgen de straat op ging. Een klein meisje dat zich verheugt op een zwembad dat er niet komen gaat. Tegen een achtergrond van een paar dames die geloven dat je de waarheid kunt vasthouden met een nietje. Een wonderlijk tafereel, op deze dag in maart die liegt dat het mei is.

Deze column is gepubliceerd in de Limburgse kranten op 17 maart 2017.