Zoonlief maakt met een grote zwaai de keukendeur open en laat zijn tas vallen. ‘Hé mam! Niemand thuis?’ Niemand zit aan de keukentafel en leest de krant. Een artikel over Robert Moszkowicz, telg uit het Maastrichts advocatengeslacht. Hij heeft een boek geschreven waarin hij vertelt hoe het was: zijn jeugd in een kil gezin. Een gezin dat gebukt ging onder de last van een vader die Auschwitz heeft overleefd.

Een vader die Auschwitz heeft overleefd: dat zijn zes woorden waarin een hoop ellende  huist. En niet alleen voor vader. Zoveel leed, dat lost zich niet in één generatie op. En dat blijkt, want volgens Robert viel het niet mee in huize Moszkowicz. Hard werken en studeren was belangrijker dan een beetje liefdevolle aandacht voor elkaar. Daar hielp geen moedertje lief aan. Voor  Robert draait dit en nog wat meer, zo lees ik, later uit op een way-of-life, waarin hij wel erg gevoelig blijkt voor middelen die het leven leuker lijken te maken, maar dat niet doen.

Welgestelde maar onfortuinlijke Robert heeft niets te verliezen dus waarom zou hij de vuile was niet buiten hangen? Het is zíjn eerlijke verhaal over hoe dingen mis kunnen lopen tussen vaders en zonen. Het is gemakkelijk om te roepen: ‘Er kregen, net als Robert, wel meer mensen geen Mini toen ze slaagden voor hun eindexamen.’ Zijn verhaal gaat niet over die misgelopen auto. Het verhaal legt een strijd bloot van intelligente, maar tot in hun ziel beschadigde wezens. De moeizame strijd, om in liefde te kunnen leven met degenen die je het meest na aan het hart liggen.

Deze column is gepubliceerd in Dgablad de Limburger en het Limburgs Dagblad van 21 februari 2014