De A73 nemen, was geen optie. Jammer, hij rijdt zo lekker weg als alles meezit. Hoe vaker ik me erop begeef, hoe meer hij me vóórkomt als mijn geasfalteerde navelstreng met Noord-Limburg. Maar helaas, die avond had ik pech. De tunnels waren dicht. Ik moest uitwijken naar de Napoleonsbaan. Die terecht vervloekte dodenweg.

Het was er stil. Zo stil zelfs, dat het leek alsof de tijd besloten had te blijven hangen aan een stemmige kerstavond. Net nu ik alleen op pad was. De stammen van de eiken doemden voor me op als olifantspoten in de bermen. Terwijl ik tussen die natte poten door terugreed naar het zuiden, werd ik meegevoerd naar een andere nacht. Eentje die allang vervlogen was en die ik niet ongraag uit mijn geheugen had verbannen. Een nacht, net zo stil en donker als nu. En waarin ik me precies op deze plek te pletter schrok. Zomaar opeens was daar toen dat beest, dat konijn. Het had besloten dat het leven interessanter was in het knollenveld aan de andere kant van de weg. Niet bepaald een slim konijn. U raadt de rest. Dit loopt af met een onbeholpen omhelzing tussen de auto en een boom.

Wat heb ik eraan, hier aan terug te denken? We leven nog en alles is toch goed gekomen? Dat ik sindsdien elk neerdwarrelend blaadje aanzie voor plotseling overstekend wild, daar is prima mee te leven. Vooral nu, in het prille begin van het jaar, voel ik het sterker dan ooit. Terugblikken heeft geen zin, tenzij het bedoeld is om beter vooruit te komen.

Deze column is gepubliceerd in Dagblad de Limburger en het Limburgs Dagblad op 8 januari 2016.