De reuring in Roermond gaat nu eens niet om Jos van Rey of Piet van Pol, maar om een lunchroom, die binnenkort de deuren opent van een pand aan het Munsterplein. Buurtbewoners maken stennis, nu blijkt dat dit eettentje werk verschaft aan mensen met een verstandelijke beperking.
Stel je voor zeg, mensen met een verstandelijke beperking. Waarom zouden die moeten werken? Waarom zouden die met een dienblad tussen tafels willen lopen of in een keuken willen staan? Dat soort mensen hoeft toch alleen maar een beetje te worden bezig gehouden? Zet ze aan een tafel met een pak papier, een pot plaksel en een botte schaar en je hebt er geen kind aan, toch? Dat er in Brabant al tien Brownies & Downies draaien, moeten ze daar weten. Brabanders nemen het met alles minder nauw, dat zie je wel aan Hoes. Maar in Roermond is dat iets anders. Heb je net de boel op orde met een chique winkelkern en een booming outlet-area, krijg je dit voor de deur. Mensen met korte vingers en sluik haar staan niet mooi bij een statige stad. En als je eenmaal een koers hebt gekozen, moet je daar aan vasthouden. Voor je het weet, is je imago naar de miem. Toch?
Goddank gebeurt er nu precies wat er gebeuren moet: de ‘nette’ buurtbewoners krijgen de oren gewassen via alle mogelijke media. Sindsdien zijn ze opmerkelijk stil. Ze zijn herstellende waarschijnlijk en dat zal nog wel even duren. Je in je eigen volslagen misgebakken brownie verslikken, is dan ook geen kleinigheid.
Deze column is gepubliceerd in Dagblad de Limburger en het Limburgs Dagblad op 12 december 2014
Daar staan ze dan als ‘nette buurtbewoners’, uche,uche, uche….
Helemaal mee eens Ank!
Je hebt wel een merkwaardige meisjesnaam Marij.
Ik zie weinig verschil tussen Jos van Rey en iemand met Downsyndroom. No offence. Voor die laatste bedoel ik.
En dan te bedenken dat mensen met downsyndroom nooit een oordeel over een ander hebben: Wie is er nu beperkt? Bedankt ank!
Wow, pittig taaltje Ank; volkomen gelijk!
Ik weet waar ik de eerst volgende keer ga koffiedrinken.
Dat is een hele goeie vraag Marian!
Leuk om je verontwaardiging in deze colum te lezen
Dat is, met permissie, onzin, Marian. Downers zijn net gewone mensen, met alle beperkingen en onhebbelijkheden van gewone mensen. Ze zijn echt niet alleen maar schattig.
Beste gard Simons, als moeder van een kind met downsyndroom weet ik dat ze net zo stout en lief zijn als ieder ander kind, maar uit ervaring kan ik je zeggen dat ze ieder mens nemen zoals die is. Zeker, ze zijn eerlijk, ik denk veel eerlijker dan menigeen, maar een oordeel vellen over iets wat er nog niet is zullen ze m.i. Niet zo snel doen.
Ps het zijn gewone mensen, hooguit met iets extra’s!
Dan heb ik 100% zeker geen Down.
Weer een hele goede. Een die eruit springt.