‘Ziet Connie er nog altijd zo begaaid uit?’ Zoonlief wijst naar de foto op de achterflap van Jij zegt het. Echt fris oogt de schrijfster niet. Toch zie je dat ze haar best doet, om als best-leuk mens in de camera te kijken. Jij zegt het moet natuurlijk gelezen. Van Palmen steek je heel wat op. Ze is niet te beroerd om je een minutieus inkijkje te gunnen in haar hoofd vol mooie zinnen. Zeker als het gaat om vriendschap, liefde, dood.

‘Zoals iedere miserabele ziel vervloekte ze de maandagen, met hun tirannieke suggestie van hoop en nieuwe kansen.’ Je gaat gemakkelijk vriendschappelijke gevoelens koesteren, voor iemand die zinnen maakt die je passen als een oude jas. Dat wordt nog eens versterkt, wanneer de auteur in kwestie regelmatig via het televisiescherm in je woonkamer verschijnt. Laat mij je helpen. Dat warme gevoel houdt stand tot de eerste echte ontmoeting. Dan blijkt de gedroomde vriend of vriendin al gauw een wazig persoon. Of wat ook kan: een ijdele gast, die vooral de plaatselijke schouwburgen afrent, om zijn uitgever te vriend te houden. Ik zeg het. Denken dat er ook maar één zin voor jou geschreven is, is domweg een vergissing. Een schrijver schrijft niet voor zijn lezer. Hij schrijft voor niemand minder dan zichzelf.

Dus begaaid of niet, ik vraag me al lang niet meer af, of Connie elke morgen van de trap valt. En al evenmin, of haar haar erg belangrijk is, bij het overeind houden van die zwaar existentialistische look. Ze doet maar. Zolang ze maar blijft schrijven.

Deze column is gepubliceerd in Dagblad de LImburger en het Limburgs Dagblad op 18 september 2015.