Het grasveldje in de wijk ligt er uitnodigend bij. Dat vinden niet alleen de twee kleintjes die er tikkertje spelen, maar ook de teckel die ter plekke een overtuigende poging onderneemt zich adequaat te ledigen onder het toeziend oog van zijn baasje. Nou ja, toeziend oog… het baasje kijkt vakkundig de andere kant op. Wat een mooie platanen staan daar toch. En hoog dat ze zijn, nog hoger dan vorig jaar! Wat je niet ziet bestaat niet, toch?
 
De teckel verkeert in dezelfde staat van ontspanning als zijn baasje. Na de met succes uitgevoerde etude in drie delen, tovert hij nog een vierde deel onder zijn staart vandaan. Wanneer ook dat met een zachte plof in het gras is beland, maakt het beestje met zijn voorpoten enige gravende schijnbewegingen. Je zou er uit kunnen afleiden dat er ergens diep in hem iets zit, dat wijst op een besef van ‘gepast en ongepast.’ Maar nog voordat ik een punt kan zetten achter deze diervriendelijke gedachte, trippelt de teckel alweer verder. Met op de hielen zijn baasje aan het rode koord.
 
Baasje is een burger van de onopvallende soort. Iemand waar je overheen zou kijken, als er niet toevallig een hondje aan zat. In die zin lijkt hij niet direct op Lilian Marijnissen. Dat klinkt een beetje vreemd misschien, maar toch is dat degene aan wie dit voorval mij doet denken. Met dank aan de mediakaping door de SP, sinds het uitkomen van haar EU-campagnefilmpje, met Hans Brusselmans in de hoofdrol.
 
Echt, ik heb heus geprobeerd om niet méér te zien, dan wat hier concreet tussen de madeliefjes ligt. Maar ik kan het niet helpen. Behalve dat vers kwartet zie ik een ook duidelijke parallel met de partij van Marijnissen. De SP, die als een twerkende teckel een speelveld bezoedelt, met het onfrisse resultaat van een kennelijk nogal heftig intern proces.

Deze column is gepubliceerd in Dagblad de Limburger op 18 mei 2019.