Dat zul je net zien. Heb ik zo uitgekeken naar het interview waarbij ik ‘onze’ Twan eens in het echt kan zien, lig ik snotterend en zwetend tussen de klamme lakens. Deze middag is naar de gallemiezen, dat praatje kan ik op mijn buik schrijven. Gelukkig is mijn vriendin niet te beroerd om toch te gaan en komt ze later op bezoek. Het boek de Clintons gesigneerd en wel stevig onder de arm. Voor Ank, beterschap Twan Huys staat er op de eerste bladzijde. Ik vergeet op slag te hoesten.

Pagina voor pagina leer ik de Clintons beter kennen. Het beeld verrijst van een ultra-ambitieus koppel, waarbij de een de ander nog harder nodig heeft dan andersom. Ze doen er alles aan hun ultieme droom te verwezenlijken: thuiskomen in het Witte huis. Twee ingewikkelde persoonlijkheden die geloven in zichzelf en niet van opgeven weten. Integendeel, schrijft Huys, beide raspolitici leven volgens het credo ‘elke nederlaag is de opmaat naar de overwinning.’ Wat hen daarbij helpt is een Amerikaanse dosis optimisme en de kunst elkaars zwakheden te vergeven. Die moet ik onthouden.

Liever nog dan van de Clintons, wil ik weten hoe de schrijver het doet. Hoe fixt hij het om vriend en vijand van het paar te spreken? Daar doet Huys niet spannend over. Hij mailt, belt en praat net zo lang tot hij zijn doel bereikt heeft. Daarbij wordt hij soms gedekseld, maar meestal is hij op het juiste moment op de juiste plaats. Zijn visitekaartje: what you see is what you get. Gek genoeg noemen we dat hier gewoon.

Deze column is gepubliceerd in de Limburgse kranten op 8 april 2016.