‘Wij gaan naar de film. Tonio draait in Lumière.’ De grote zoon vindt het best. Als pa en ma van huis zijn, heeft hij het rijk voor zich alleen. Lekker ongestoord chillen en wat klooien in het schuurtje. De laatste hand leggen aan een vooroorlogse fiets. Nog even en hij vertrekt naar Amsterdam. De stad die veel jongvolwassenen meer trekt dan welke plaats in Limburg ook. Actiepuntje voor de gouverneur.

Er is al heel wat afgejubeld over de verhuizing van het Maastrichtse filmhuis naar de voormalige Sphinxfabriek. En niet voor niets. Het nieuwe Lumière doet recht aan het erfgoed van de stad. Het restaurant is een schoolvoorbeeld van de hipste horeca. Met Leffe Blond op de tap.

Net zoals de requiemroman van A.F.Th. van der Heijden is de film Tonio een ode aan zijn zoon. Een lieve jongen die gewoon nog had kunnen leven. Hij werd op zijn fiets aangereden in de buurt van het Vondelpark. Waar het boek vooral Tonio belicht, richten de schijnwerpers zich nu op Mirjam. Als Tonio’s moeder valt ze samen met twee begrippen: liefde en trots. Voor haar man Adri is ze een toonbeeld van begrip en mededogen. Zelfs op diens meest bezopen en minst charmante momenten. Ook ten opzichte van haar Joodse ouders is ze zorgzaam en voelt ze haarfijn aan, wanneer ze maar beter kan zwijgen.

De manier waarop ze het verdriet om de dood van haar zoon ondergaat, grijpt me ongenadig bij de strot. Ze huilt in alle mogelijke toonaarden. Omdat het zo pijn doet. Niet omdat ze zichzelf als mikpunt van ellende ziet. Wat wel geldt voor haar moeder, die voordat ze bij het eigenlijke verdriet kan komen, eerst nog door een laag slachtofferschap heen moet. ‘Heb je maar één kleinkind, is zelfs dàt je niet gegund.’ Neem het haar eens kwalijk.

Nu plagen me twee vragen. Bestaat deze Mirjam echt? En mag ik mijn zoon van vijfentwintig nog fietslampjes meegeven?

Deze column is gepubliceerd in Dagblad de Limburger en het Limburgs Dagblad op 21 oktober 2016