Als je een druk leven hebt, moet je af en toe eens BND’en. Deze uit het coachingsjargon geplukte term staat voor ‘bewust-niets-doen.’ Het schijnt goed te zijn voor het hart en bij te dragen aan je zelfinzicht. Dat laatste is vooral fijn voor je naasten, maar alla. Ik heb nog even tijd, voordat ik aan de kookpot moet. Dus wat houdt mij tegen om vanuit een aangename horizontale positie, eens te kijken naar wat ik mijzelf zoal te vertellen heb?

Dat valt vies tegen. Mijn gedachten hebben meer weg van toevallige voorbijgangers dan van interessante gasten. Ze zeggen dingen als ‘mooi weer vandaag’ en ‘tijd voor een portje.’ Vraag me niet waarom, maar na een kwartier begin ik ze spontaan te tellen. Tot negenenveertig kom ik. Om eerlijk te zijn: het zijn niet allemaal gedachten met een punt erachter. Er zijn ook vragen bij. Of die meer verheffend zijn? Oordeelt u zelf. Zo is er: ‘Waarom heb je de strijkplank nog niet opgeruimd?’ Of deze dubbele: ‘Zou jij nog seks willen als je later in een verzorgingshuis zit en ga je dat dan bespreken met een helpster?’

Even voor de duidelijkheid: ik denk niet meteen aan seks zodra ik lig te chillen. Ik las net een alarmerend artikel over dit onderwerp. Het schijnt in de ouderenzorg een behoorlijk taboe te zijn. Eén zucht lang denk ik niets. Dan trekken mijn vragende gedachten alweer andere aan. Het is alsof ze een praatje maken samen. Waarbij de ene de andere antwoordt: ‘Dacht het niet. Geef mij maar een hulpje voor de strijk.’

Deze column is gepubliceerd in Dagblad de Limburger en het Limburgs Dagblad op 1 mei 2015.