Het duurde even voordat ik door had dat de tandartspraktijk een geval apart is. Je moet er niet binnenstappen als een schaap dat denkt dat iedereen het beste met haar voor heeft. De tandartsenij is big business. Die vraagt om de blik van een tijger.

Dat kwartje begon te vallen toen tandarts nummer zes plotseling met de Noorderzon vertrok en ik op zoek moest naar een andere. Ik maakte een afspraak met een nieuwe praktijk en lag binnen de kortste keren in de stoel. Na een minuut of tien, het kunnen er ook twintig zijn geweest -als ik plat lig gebeurt er iets raars met mijn tijdsbesef maar dat terzijde- vernam ik de bevindingen. Het meest positieve dat nummer zeven over mijn gebit kon melden, was dat het zich op de juiste plek in mijn gezicht bevond. Verder was het hele zaakje, op een enkel tandje na, zogezegd rijp voor de sloop.

Mijn ogen vielen uit hun kassen. Nu had ik toch echt even niets te lachen. Ik slikte, knikte en herkauwde de boodschap. Die wilde er niet in, want waarom had ik dan nergens last van? Ik hees me omhoog uit de stoel en maakte me grommend met een ‘bedankt-tot-ziens’ uit de voeten. Terwijl ik naar huis fietste zong mijn hart ‘die zien we nooit meer terug.’ Naar wat later bleek een passend lied, want nummer acht gaf me een hand, vulde één minuscuul gaatje en dat was dat.

Tandartsen houden er, zoals dat heet, nogal verschillende behandelmethodes op na. De een zegt alleen goedemorgen tegen de boor voordat hij aan de slag gaat. De ander doet het zoals mijn nummer acht: met respect voor de patiënt én met oog voor diens portemonnaie. Van die grote verschillen wordt niemand blij. Patiënten niet en fatsoenlijke tandartsen ook niet. Daarom wordt er nu een keuringsinstituut voor de tandpraktijk opgericht. Een orgaan dat kwaliteitsstandaarden gaat vastleggen voor de werkwijzen in de tandartspraktijk. Wie zei daar dat er alleen slecht nieuws in de kranten staat?

Deze column is gepubliceerd in de Limburgse kranten op 1 juli 2016