Op de stoel naast mij wordt een nieuw verdienmodel voor busmaatschappijen geboren. Een medereizigster gaat er helemaal los met haar nagelvijl. En wel zo enthousiast, dat ik vermoed dat ze voor de eerstvolgende halte de hele bus nog onder handen wil nemen. Het vijlsel schittert in het zonlicht. Zachtjes dwarrelt het wittig goedje neer op haar jas. En ja, ook op de mijne. Tijd voor afleiding, leve de smartphone. Nee, even geen mailtjes of Whatsapp. Met het oog op de komende verkiezingen kan ik mijn tijd beter gebruiken. Stemwijzer 2017, typ ik in de zoekbalk.

Ik betrap me erop dat de manier waarop ik door de 30 stellingen van de stemwijzer heen fiets, verdacht veel lijkt op hoe ik vroeger een mulitple-choice-toets maakte. Snelle halen gauw thuis, een beetje la-la. Maar een stemwijzer is geen middelbareschoolproefwerk. Een proefwerk toetst wat je weet en een stemwijzer toetst wat je vindt. Dat is iets heel anders. Of toch niet? Want wanneer weet ik genoeg om echt ergens iets van te vinden?

Stel dat ik pleit voor een verbod op het vijlen van nagels in bussen bij zonnige weersomstandigheden. Is dat dan een mening of is dat een gevoel? Ik bedoel maar, zo eenvoudig is dat niet. En dan heb ik het nog niet eens over bindende referenda, het sluiten van kolencentrales of de volle mep BTW betalen over een ons salami. Zaken waarvan de stemwijzer denkt dat ik er, zo uit de losse pols, wel even raad mee weet. Goed nadenken is hier het devies. Want elk ondoordacht antwoord laat zich doorrekenen in de uitkomst van de stemwijzer. En als ik daar op voortborduur, voert met een beetje pech straks, een la-la-lijsttrekker namens mij het hoogste woord in Den Haag.

Drie keer heb ik de stemwijzer nu al ingevuld en telkens komt er iets anders uit. Wat zegt u? Niet erg? Gewoon lekker blijven zweven tot 15 maart? Samen met al die andere zwevers? Omdat het de lijsttrekkers uitdaagt ook iets te zeggen over het waarom en hoe? Ah, kijk. Dat geeft lucht.

Deze column is gepubliceerd in de Limburgse kranten op 17 februari 2017.