De blonde labrador kijkt de kring viervoeters rond. ‘Ah, daar hebben we onze collega’s uit Groningen en Limburg ook. Goede reis gehad dames? Fijn. Neem even snel een slok water, dan kunnen we beginnen.

Beste collega’s, dank voor uw komst naar dit inderhaast ingelast Landelijk Overleg van Geleidehonden. Ik ben blij te zien dat u ondanks de vakantieperiode, met zo velen bent gekomen. We hebben dan ook iets belangrijks te bespreken. Voor degenen die het niet helemaal hebben meegekregen, zal ik het nog een keer uitleggen. Zoals u weet, is onze stichting KNGF Geleidehonden onlangs negatief in het nieuws gekomen. En wel hierom. Directeur mevrouw Ellen Greve, u allen vast bekend, heeft zich nogal genereus laten fêteren door haar vrienden van de Raad van Toezicht. Zo genereus, dat haar toch al niet onaardige salaris, het voor ons fonds geldende plafond van €124.000 op jaarbasis, met maar liefst €30.000 werd overschreden. Daar kopen wij heel wat brokken van nietwaar? Waarvoor ze gefêteerd werd, vraagt u? Iets met het behalen van twee ISO-certificaten en het 80-jarig bestaan van de stichting. Wat bullshit is, natuurlijk. Een kwaliteitscertificaat behalen, hoort gewoon bij een goede bedrijfsvoering. En verder was niet zíj jarig, maar de stichting. Die draait op 90 medewerkers en meer dan 1000 vrijwilligers. Ik bedoel maar.

Zoals dat gaat, heeft de Raad van Toezicht nadat deze misser de landelijke pers haalde, direct spijt betuigt. Maar Herman Brood indachtig zeg ik: spijt is wat de koe schijt. Daarmee zijn we aanbeland bij de kern van deze bijeenkomst. Kunt u zich vinden in het volgende voorstel? Wij verruilen bij toerbeurt onze rol als blindengeleidehond voor die van waakhond van de toezichthouders. Daarbij kennen wij onszelf de bevoegdheid toe, deze ziende blinden in de kuiten te bijten, telkens wanneer wij dat nodig achten. Iemand tegen?’

Deze column is gepubliceerd in de Limburgse kranten op 4 augustus 2016.