Een zomer met donkere wolken is het. Hier hangen ze letterlijk in de lucht en zorgen ze voor ondergelopen kelders en verregende feestjes. Ach, er zijn ergere dingen. In het Midden-Oosten zie je de zwarte wolken niet in de lucht hangen, maar opstijgen vanaf het land, na de zoveelste raketinslag. Dat zijn beelden waar je pas echt de rillingen van krijgt.

De opmars van IS, die met een overdosis bekeringsdrift los gaat in Syrië en Irak. Hoeveel families hebben we al bang de bergen zien intrekken? En Hamas, die in Gaza vermeende collaborateurs openbaar executeert? Openbaar executeert. Woorden die bijna misleidend zijn vanwege hun ‘nette klank’, terwijl de handelingen waarvoor ze staan misselijkmakend zijn. Mannen die met hun gezichten verborgen in beulskappen, andere mannen met een zak over het hoofd ijskoud neerschieten. Zomaar ergens op een plein, in de buurt van een moskee. Daar lopen kinderen.

En dan het beeld met de uitwerking van een bom. De Amerikaanse journalist James Foley, die met zijn beul aan zijn zij, per video aan zijn familie ‘mag vertellen’ dat Amerika zijn grootste vijand is. Als je het mes van de beul ziet blikkeren in de camera, weet je al dat er voor Foley weinig te wensen overblijft.

Ik zat op de bank en keek ernaar. Ik verwachtte een reactie van Wilders, waarin hij de zie-je-wel-kaart zou trekken. Maar dat gebeurde niet. Het leek er zelfs op dat de media hem bewust niet zochten. Dat ze dachten: laat die het maar even doen met zijn twitterkanaaltje. Waarvoor dank, het is zo al koud genoeg.

Deze column is gepubliceerd in Dgablad de Limburger en het Limburgs Dagblad op 28 augustus 2014.