De trein is nog maar net vertrokken uit Sittard, of de machinist trapt al stevig op de rem. Een paar minuten later klinkt een stem door de intercom: ‘Goedenavond dames en heren. Op last van de politie mogen wij helaas niet verder rijden. Er een suïcidaal persoon gesignaleerd in de buurt van Roermond. Zo gauw wij meer weten, zullen wij u daarover informeren.’

De meeste reizigers horen het bericht gelaten aan. Zo niet, de dame aan de andere kant van het gangpad, het zitvlees nonchalant verspreid over anderhalve bank. Getergd grijpt ze naar het mobieltje in haar schoot en belt, zo te horen, met haar moeder. Dit malheur op de zondagavond die nog maar net begonnen was, vraagt erom onmiddellijk te worden gedeeld. Hoe asociaal kan iemand zijn, om op deze manier zijn leven te willen beëindigen? En dat terwijl de hele trein vol zit? De term ‘asociaal’ valt nog een keer of drie uit haar mond. Ook schroomt ze niet om tussen de zinnen door, dramatisch diep te zuchten. Het is niet alleen belangrijk dat haar moeder weet hoe zwaar ze het heeft. Ook wij, lot- en reisgenoten mogen het horen: dit oponthoud komt haar bijzonder slecht uit. Wie geen interesse heeft in haar zeurproza heeft eenvoudigweg pech.

Na een kleine drie kwartier klinkt het verlossende woord. De onfortuinlijke persoon is, zo begrijpen we, in veiligheid gebracht. De reis kan hervat. Links en rechts komen de stilgevallen gesprekken zachtjes weer op gang. Alleen aan de overkant van het gangpad blijft het stil. Je zou zweren dat ze slaapt.

Deze column is gepubliceerd in Dagblad de LImburger en het LImburgs Dagblad op 6 november 2015.