‘Als ik oude mensen bibberend achter het raam zie zitten, vraag ik me soms af of die wel gelukkig zijn. Voor mij zou die aftakeling echt niet hoeven.’ Alsof ze dat laatste zinnetje nog wat kracht wil meegeven, trekt mijn dochter met een resolute ruk een reepje nagel van haar kleine teen. Een activiteit die niet alleen jeugdige lenigheid verraadt, maar ook ruime ervaring in het uitvoeren van noodzakelijke persoonlijke verzorgingsactiviteiten, zonder gebruik te maken van handige hulpmiddelen als schaartjes en knippers. Maar goed.

Deze dochter is opgevoed met het credo: geniet ervan. Ontwikkel je talenten, maak er iets fijns van, toe maar! Nu ze steeds meer ziet dat het leven ook vaak zwaar ploegen is, trekt ze haar conclusies. Logische conclusies, in het licht van dat opvoedkundig ‘genotsbevel.’ Ze kijkt even op van haar werk. ‘Maar als ik dan aan oma denk, dan denk ik weer: misschien valt het allemaal toch nog mee. Want zij maakt er, met haar rollator, elke dag weer iets moois van.’ Dat is waar. En niet alleen haar oma gaat door mijn hoofd. Ik moet ook aan Mia uit Meerssen denken.

Tweeëntachtig was ze, toen ze van de keldertrap viel. Op Goede Vrijdag notabene. Terwijl de pannetjes met veel kabaal op de vloer kletterden, wezen haar voeten naar boven en haar gezicht naar beneden. Later in het ziekenhuis zou de dokter naar haar knie wijzen en zeggen: ‘Wàs die maar gebroken, mevrouw Bex. Dan zag het er heel wat beter uit. Dit gaat een lange geschiedenis worden.’ En bij dat ‘lange’, maakte hij het gebaar dat mannen maken als ze een grote vis gevangen hebben.

Vierennegentig is ze nu. Samen met haar dochter zag ik haar zitten maandag, heerlijk in de zon. Ze wees naar een boom in de straat. ‘Daar zitten altijd twee kraaien. Hoe die elkaar toch vinden hè?’ Vanuit haar rolstoel zwaaide ze vriendelijk naar de buurvrouw een stoepje verderop. En nee, ze had het helemaal niet te warm. Alles was goed, precies goed.

Deze column is gepubliceerd in de Limburgse kranten op 19 mei 2017.