De viooltjes voor het keukenraam laten hun kopjes hangen. Dagenlang hebben ze op hun steeltjes staan trillen van de kou. Gelukkig kunnen viooltjes net als Jezus veel hebben. Als het een beetje meezit staan ze er met Pasen weer fier bij.

Om al een beetje in de stemming te komen, draai ik de Mattheus Passion grijs. Hoewel mijn huisgenoten bezorgd hun wenkbrauwen fronsen bij de zoveelste keer  ‘Erbarme dich’, werkt het goed. Canadese onderzoekers van de MCGill University hebben bewezen dat, wanneer je luistert naar je favoriete muziek, er dopamine vrijkomt in je hersenen. Dezelfde genotstof die ook wordt aangemaakt onder invloed van drugs, seks en lekker eten. Wanneer u mij gewoon gelooft, hoeft u de wetenschappelijke publicatie niet te lezen. Het is waar.

Net als hoofdpersoon David uit In ongenade van Coetzee,  geloof ik dat het lied er eerder was dan de taal. Eenmaal gehuld in Bachsferen, ben ik ervan overtuigd dat David gelijk heeft, als hij beweert dat ‘het lied is ontstaan uit onze behoefte om de al te grote en tamelijke lege menselijke ziel met geluid te vullen.’

Sommige dingen hoef je niet te meten, die weet je gewoon. De Mattheus zorgt al gauw voor een stijging van pakweg tien procent van het dopaminegehalte in mijn bovenkamer. Terwijl ik de tekst voor een groot deel langs me heen laat gaan, voert de muziek me moeiteloos mee naar een wereld, waarin mijn hersenen oplossen in mijn hart. Even kan ik het leven begrijpen zoals viooltjes dat doen.

Deze column is gepubliceerd in Dagblad de Limburger en het Limburgs Dagblad op 29 maart 2013.