Voordat ik het aangezicht van Gent ga bewonderen, zoek ik nog even een geldautomaat. Die is gauw gevonden. Twee deuren verder dan mijn logeeradres vlak bij de Sint Michielskerk bevindt zich een Selfomatic van de VDK. De Volksdepositokas, een bank opgericht in 1926 ‘om enerzijds de spaarzin van de arbeiders te bevorderen, anderzijds om hen op basis van die spaarinspanning ook de kans te geven om door middel van een woonkrediet een eigendom te verwerven.’ Sympathieke bank.

Ik kijk om mij heen, steek mijn pas in de gleuf van het apparaat en lees de instructie op het bedieningspaneel. ‘Gelieve de geldafhaling te bevestigen door uw pincode discreet op het klavier in te brengen.’ Nu was ik al een beetje week vanwege die ethische missie van de bank, maar bij het lezen van deze paneelpoëzie krijg ik pas echt slappe knieën. Het mag gezegd: als het om de Nederlandse taal gaat, verhoudt de Vlaming zich tot de Hollander, als een ballerina tot een boer.

Misschien komt het door het gebruik van het woord klavier. Bij ‘klavier’ plopt in mijn hoofd een plaatje van een piano op. En dan niet zo’n rechthoekige, bruine Petrof in een oefenlokaaltje van de muziekschool. Nee, ik zie een zwart glimmende vleugel op een podium, met een toetsenbord dat uitnodigend klaarligt om zich te laten bespelen door de trefzekere vingers van een virtuoos. Het kan ook zijn dat het hem zit in dat ‘inbrengen’. Een werkwoord dat je eerder zou verwachten in een zin als: ‘Marieke, wil jij nog even bij mevrouw Kersten van kamer zeven het gebit inbrengen?’ Bijvoorbeeld. Hoe dan ook, bij inbrengen denk ik vooral aan activiteiten, die je met veel aandacht en in de meeste gevallen met minimaal twee vingers moet uitvoeren.

Ik adem diep in en breng mijn rechterhand in positie. Dan toets ik, maximaal mindful, de cijfers van mijn pincode in. Sluit af met een tikje van de pink op oké. Pas daarna blaas ik uit. Discreet uiteraard. Ik ben toch zeker geen Hollander.

Deze column is gepubliceerd in de Limburgse kranten op 9 september 2016.