Van voetbal heb ik net zoveel verstand als een vis van nordic walking. Ik begrijp eenvoudig niet wat er zo leuk aan is om een bal achterna te rennen, die uiteindelijk door een ander over het net heen wordt geschoten. Toch wilde ik zondag de WK-finale niet missen. Vooral omdat ik benieuwd was naar het verschil tussen deze vrouwenwedstrijd en een potje gespeeld door voetbaltoppers die bij ‘geslacht’ het vakje voor de M aankruisen.
 
Het zag er precies hetzelfde uit. Goed, er speelden zich aanzienlijk minder bijna-doodervaringen af in het zicht van de camera, maar voor de rest? De leeuwinnen renden net als wat ik kende van onze leeuwen (?) van links naar rechts en andersom. Regelmatig klopten ze elkaar amicaal op de schouders. Ook aan hugs was geen gebrek. Wat verder opviel, was dat ook de vrouwen bizar ver op hun knieën konden schuiven, nadat ze zich daarop keihard hadden laten vallen. Tenslotte noteerde ik nog een overeenkomst met de mannelijke profies, en wel op het vlak van open mondgedrag. Vreugde, pijn, boosheid: werkelijk alles ging gepaard met een kaakstand die de kijkers een ruime blik gunde op gebitten die bewezen dat het met de tandheelkundige zorg in Nederland wel goed zit.
 
Net toen ik dacht: nou dat was het dan, gebeurde er iets interessants. De bal lag al ergens aan de kant. Opeens mochten er meer mensen meedoen. Ook de coach en reservespeelsters. En zag ik daar niet een paar mannen op het veld? Hoe dan ook: de hele ploeg pakte elkaar stevig rond het middel en vormde samen, onder het oog van een drone, een hart. Ietwat slordig, maar toch: een hart. Ik kon het kwartje horen vallen. Dit was het dus. Het moment waarop de mannen -ieder voor zich- zouden zwijgen. Terwijl het vrouwelijk Oranjeteam er een statement van maakte: alles met liefde heeft waarde.

Deze column is gepubliceerd in het Dagblad de Limburger op 13 juli 2019.