De telefoon gaat. Op het schermpje zie ik wie het is: onze jongste. Nieuwsgierig naar wat ze weer allemaal te vertellen heeft -als 19-jarige kamerbewoner maakt ze meer mee dan ze mist- neem ik op: ‘Hé meis!’

Ze valt met de deur in huis: ‘Mam, ik heb een paar dagen vrij en nu ga ik met een vriendin naar Praag. Liften.’ ‘Heel goed kind, wat avontuurlijk van je. Grensverleggend en initiatiefrijk ook. Jullie idee getuigt van een open geest en niet in de laatste plaats, van een behoorlijke portie economisch inzicht. En dat op jullie leeftijd. Knap hoor, in deze tijd waarin de wereld bol staat van angst.’ Dat zei ik allemaal niet.

En ik dacht het ook niet. Hoe harder ik probeerde het wel te denken, hoe meer ik bezocht werd door beelden van stoppelige vrachtwagenchauffeurs die, al veel te lang van huis, veel te veel zin hadden, hun cabines tijdelijk wat op te frissen. Later toen het donker werd, kreeg ik visioenen van een gladde Mercedesbezitter die, eenmaal met de meisjes op weg, al gauw een verkeerde afslag nam. En wat bleek? Dat het hem aan zijn reet kon roesten, waar ze vandaan kwamen en of ze nog studeerden ja of nee. Mochten de arme schatten ooit nog terugkeren, dan hoorde ik nu al de verontwaardiging in hun stem: ‘En hij had het nog maar net aan ons gevraagd!’

Kent u die quote van Loesje: ‘Je zorgen maken, is de verkeerde kant op fantaseren?’ Die is goed gevonden ja, maar hij helpt je nergens vanaf.

Deze column is gepubliceerd in Dagblad de Limburger en het Limburgs Dagblad op 6 maart 2015.