Zo gaat dat met geluk: het is nog niet voorbij of je wilt het wéér beleven. Net terug van een paar dagen Spaanse kust, mis ik de zee alweer. Maar ja, als je niet hebt wat je wil, moet je maar willen wat je hebt. Of zoiets dan.

Op zoek naar water, veel water om me heen, beland ik in het sportfondsenbad in Beek. Ik laat me niet tegenhouden door wat er tussen de zwoegende zwemmers in het water mee beweegt. Uit te grote broeken weggeglipte haren. Weke pleisters op zoek naar iemand om zich aan te hechten. Als ik mijn ogen dichthoud, zie ik ze niet.

Het koude water geeft een boost om te bewegen. Armen, benen, alles doet mee. Eén voor één zwem ik mijn gedachten uit mijn hoofd. Flink inademend door de mond, kopje onder uitademend door de neus. Luchtbellen borrelen langs mijn oren naar de oppervlakte. Glijdt het water door mijn vingers of glijden mijn vingers door het water? Met grote slagen in een perfecte cadans maak ik meters en word ik één met mijn gedroomde zee. Ha! Dit is wat ik zocht: een wereld waar niets in de weg ligt om vrij te bewegen. Een omgeving waarin je blindelings kunt vertrouwen op je gevoel. Alles kunt doen wat je wil.

Op de rug, borst omhoog, de ogen dicht. Twee armen tegelijkertijd achterover trekken. Een slag met mijn denkbeeldige staart en dan is daar opeens die rand. Ai. Mijn nekwervels schuiven als plastic bekertjes in elkaar. Bericht van mijn gelukshormoon: dit is niet Viva Espagna. Dit is Beleef Beek.

Deze column is gepubliceerd in Dagblad de Limburger en het Limburgs Dagblad op 2 mei 2014