Hoe ik boven op dat staketsel van houten palen ben terecht gekomen, is me een raadsel. Maar ik sta er en kijk de diepte in. Tien meter, als het niet meer is. Rondom het wankele bouwwerk is een betonnen muurtje opgetrokken. Aan mijn linkerhand bungelt een mollige baby, het knuistje stevig om mijn pink geklemd. Ik wil schreeuwen: ‘Ik hou hem niet, ik hou hem niet!’ Maar er komt geen woord uit mijn strot. Het koude zweet breekt me uit als ik voel hoe het kindje langzaam van mijn vinger glijdt. Dan rest mij het nakijken van de kleine, van wie ik nu pas zie dat ze het gezicht van mijn jongste dochter heeft. Net voordat ze de grond raakt, klapt ze met haar hoofd op de rand van de muur. Er komen mensen toegesneld. Ze lachen en zwaaien naar me. Het kind is ongedeerd. Een schrammetje op de wang. Dat is alles wat er te zien is.

Met de slaap nog in mijn ogen struikel ik in de keuken over haar rugzak. Die is volgepakt met alles wat ze nodig heeft voor haar solotrip naar Cuba. Vannacht nog een baby, nu opeens twintig. Kon ze niet nog een paar jaar wachten? Nee. ‘Mam, ik wil graag eens uit mijn comfortzone. En als ik nog iets van het oude Cuba wil zien, moet ik nu gaan.’ Iets dwingt me om het nog te proberen: ‘Je kunt toch ook een maand bij oma intrekken om even iets heel anders te doen?’ Ze kijkt me aan, haar ogen glimmen. ‘Ik heb wel eens gehoord,’ zegt ze terwijl ze haar tanden in een boterham zet, ‘dat dromen oefeningen voor je hersens zijn.’

Deze column is gepubliceerd in de Limburgse kranten op 15 april 2016.