In onze achtertuin wonen twee kippen en een haan. Witteman de haan, dankt zijn naam aan zijn smetteloos verenkleed. Pauw en En zijn ordinaire bruine legkippen en doen waar ze goed in zijn: ze leggen elke dag een ei. Hun leven is eenvoudig. Overdag scharrelen ze rond in de ren, ’s nachts zitten ze op stok in het hok. Behoefte aan vakantie is hen vreemd.

Af en toe gebeurt er iets spannends, zoals laatst toen plotsklaps het paard van de achterburen in onze tuin stond. Het had een gat in de heg gevonden en wilde er eens even uit. Manlief, vrezend voor zijn aardappelen en frambozen, bonjourde het  ondernemende, nieuwsgierige paard snel terug naar de wei waar het vandaan kwam. Pauw en En dachten: ‘Krijg nou wat, was dat een paard?’ Witteman kukelde even en dat was dan dat.

Dichter bij huis is het domein van de poes. Ook zij hoeft niet op vakantie want daar wordt ze moe van. Haar leven bestaat uit het zich heen en weer slepen tussen haar hangplek in de bloembak en de kattenbak. Reizen, dat vindt ze maar gedoe. Ik heb het haar uitgelegd: ‘Anna, over een week zijn we weer terug en Istanbul is echt niet zo ver hoor. Bovendien zitten we zeker drie kilometer van het Taksimplein vandaan.’ Toch werpt ze me een boze blik toe: ‘Vergeet je gasmasker niet!’

Er zijn mensen die beweren dat een dialoog met je kat een gesprek met jezelf is. En dat het hebben van gezapige huisdieren vooral veel over jou zegt. Dat is niet waar. Het paard van de buren, dàt zegt iets over jou.

Deze column is gepubliceerd in Dagblad de Limburger en het Limburgs Dagblad op 12 juli 2013