Alsof hij verwacht dat Vincent van Gogh elk moment kan langskomen om hem eens even mooi op het doek te zetten. Zo staat de kersenboom te pronken in de tuin. Witter dan wit reikt zijn bloesem naar de hemel. Op het dak van het huis zingt een merel een lied dat getuigt van ontluikende lijsterallures. De lust spat er vanaf. Ik kan het hem niet kwalijk nemen. Als ik boven op het dak zou zitten en beneden mij zouden duizend druivenblaadjes zich als babyhandjes voor mijn oog ontvouwen, zou ik hetzelfde doen. Denk ik, want laten we eerlijk blijven. Zolang je niet echt als merel door het leven gaat, weet je zoiets niet zeker.

Geen merel dus, maar mens. Om het iets preciezer uit te drukken: mens dat net zijn tuin heeft verkocht. Aan kopers die we voorlopig nog ‘de nieuwe mensen’ noemen. ‘De nieuwe mensen’ komen in augustus. ‘De nieuwe mensen’ hebben een kindje. ‘De nieuwe mensen’ laten nog weten wat ze willen overnemen. De nieuwe mensen: een benaming als een bezwering. Omdat we, zolang we hen zo blijven noemen, zelf wat tijd winnen om aan het idee te wennen. Het idee, nee het feit, dat het huis, de tuin, alles hier, niet langer het onze is.

Terwijl het huis zich langzaam vult met dozen, trekt de tuin zich nog nergens iets van aan. De bomen in het gras doen wat ze altijd deden. Van de appelboom bij de buitendeur tot de beuk voorbij het schuurtje. Ze vertellen verhalen in groene plaatjes, aan ieder die kijkend luisteren wil. Voor de eerste of de twintigste keer, dat is hen om het even. Verhalen over telkens opnieuw beginnen. Over verder reiken dan de vorige keer. Verhalen over afscheid nemen van wat niet meer leeft. En verwelkomen van wat zich zomaar aandient. Ze dwingen bewondering af, deze houten vrienden. Omdat zij doen wat mij maar niet wil lukken: zo diep mogelijk wortelen, op de plek waar je nu eenmaal bent.

Deze column is gepubliceerd in de Limburgse kranten op 14 april 2017.

l