Je krijgt maar weinig mee van de wereld als het dondert en bliksemt in je hoofd. De luiken moesten dicht. Drie dagen geen beeld en geluid. Dat maakte dat het me even niet zoveel kon schelen, of de heren Rijnders en van Soest van de Zorggroep speelse bommetjes maakten in hun Dagobert-Duckbaden. Ook van heer Maserati-Möllenkamp, om nog een leukerd te noemen, lag ik niet wakker. Ik dacht dingen als ‘alleen iemand die gezond is, is rijk.’ Gelukkig heb ik de drumband onder mijn schedeldak het zwijgen kunnen opleggen. En is het nu tijd voor andere koek.

Gemeenten doen er goed aan om kritisch te kijken naar cijfers van organisaties waarvan ze zorg inkopen. Die gegevens zeggen veel over de mate waarin het geld wordt uitgegeven aan zaken, die ‘de kwetsbare burger’ direct zou moeten merken. In de eerste plaats is dat betrouwbare zorg van een aantoonbare kwaliteit, uitgevoerd door deskundige en tevreden medewerkers.

Een goed bestuurder in de semi-publieke sector kenmerkt zich niet door de hoogte van zijn inkomen. Integendeel. Hoe hoger zijn salaris en hoe dikker zijn auto: hoe groter de verdenking dat niet de beste zorg als nummer één op zijn prioriteitenlijstje staat. Prima, als die bestuurders aangesproken worden op hun integriteit. En prima dat, zoals in Venlo gebeurde, gemeenten vette vraagtekens plaatsen bij onbegrijpelijke salarisverhogingen in de top. Van Soest verlaagde daarop alvast zijn loon. Hij heeft het dus begrepen. Zo moeilijk was het dan ook niet. Op de zorgmarkt gelden dezelfde regels als in het zwembad. Wie zich als een heer gedraagt hoeft niet te worden teruggefloten.

Deze column is gepubliceerd in Dagblad de Limburger en het Limburgs Dagblad op 13 juni 2014