Viervoudig miljonair had ik kunnen zijn. Maar sinds vrijdagnacht is die illusie als een zeepbel uit elkaar gespat. Vier keer 0,00 op de teller van de ‘bijzondere trekkingsuitslag’ van ’s lands grootste loterij. De gratis loten waarmee de Staatsloterij haar schuld vanwege ‘een gevalletje slordige communicatie’ afkocht, waren voor deze trouwe abonnee het equivalent van nada, nope, niente.

Ik durf het u wel te bekennen. Soms fantaseer ik over een leven waarin het vergeten van de cijfercode van de toegangspoort naar een heuse oprijlaan mijn grootste zorg is. Ook kost het me weinig moeite, beelden te bedenken bij een dagelijkse gang met de gieter langs bloembakken, die ik vanaf het terras nog nét kan zien. Met speels gemak droom ik mij een leven bij elkaar, waarin ik me al snel een goed mens voel. Omdat ik met het schepnetje verdwaalde spinnetjes uit het zwembad red bijvoorbeeld.

Na de wandeling naar de lavendelbakken, knijp ik in de borders van de huisweide zachtjes in de jonge vijgen. Een eindje verderop aai ik over het enthousiast opgekomen basilicumgroen en loop dan door naar het bomenpark aan de schaduwzijde van het huis. Daar, in een prieeltje onder het bladerdek van rode beuken, rust ik heel lang nergens van uit. Pas als ik gedacht heb: wat doe ik hier eigenlijk o ja niets, kuier ik over het kronkelpad terug naar het gedroomde huis. Buiten mag het tropisch warm zijn, binnen is het lekker koel. De royale keuken geurt licht naar knoflook. Iets waar in de chiquere living niets van te merken is.

Ieder mens maakt dezelfde fout: hij denkt dat geluk wil zeggen dat al je wensen uitkomen. Een nadenkertje van Tolstoi. Het fietst dwars door mijn hersenspinsels heen en zet mijn wensdroom in een ander licht. Verwacht ik werkelijk nog eens rijk te worden? Niet echt. Maar waarom dan nog langer loten kopen? Tjsa, misschien omdat geluk wil zeggen dat je jezelf op zijn tijd een onschuldige hallucinatie gunt.

Deze column is gepubliceerd in de Limburgse kranten op 2 juni 2017.