Vijftigers die de balans opmaken. Jaren heb ik hier rond gelopen zonder er ook maar één te zien en opeens tref ik ze bij de bosjes. Het zal selectieve waarneming zijn: het verschijnsel waarbij je op straat overal rode auto’s ziet, omdat je zelf in een rode auto rijdt. Typisch. Ze willen allemaal hetzelfde, die energieke vijftigers. Vooral nog díe dingen doen, die er werkelijk toe doen. De tijd gebruiken om voluit te leven. Geef ze eens ongelijk.

In de praktijk pakt dat voluit leven heel verschillend uit. Ik zie mannen die opeens hun baard laten staan of verwoed beginnen te bouwen aan een mancave. Vrouwen zoeken het vaker in goede doelen. Een mooi voorbeeld is Miranda die mij vertelt: ‘Ik ga deze zomer samen met Margo vrijwilligerswerk doen in Afrika.’ Dat de vriendinnen er geen gras over laten groeien, merk ik een paar weken later als er een uitnodiging in de bus valt. Benefietfeest, staat er in vrolijke letters. Ter ere van Sarakasi ya Vijana, een educatief project voor kinderen en jongeren in Tanzania.

In de feestzaal wapperen Afrikaanse vlaggetjes. De muzikanten van Baltus & Co hebben er duidelijk zin in en oma Lien glundert als de winnaar van de tombola háár appeltaart in ontvangst neemt. Margo presenteert een filmpje over het project in Mto wa Mbu en legt uit waarom ze hier zo ontzettend graag naar toe willen: ‘We gunnen elk kind wat we zelf hebben gehad, maar wat helaas niet vanzelfsprekend is voor iedereen: een fijne jeugd in een stimulerende omgeving.’ Het doorgeven van geluk. Dat is waar het hen om draait.

Een tijdje naar Afrika. Mee aanpakken in een strijkstok-loos project. Is dat niet ook iets voor mij? Als je die vraag stelt, moet je jezelf diep in de ogen durven kijken. Het is niet niks, dat heb ik wel begrepen en Afrika is ver. Mijn spiegelbeeld heeft het antwoord snel paraat. Schudt meewarig het hoofd. Zegt: ‘Niet om het een of ander, maar als jij nu eens je baard liet staan.’

Deze column is gepubliceerd in de Limburgse kranten op 28 april 2017.