Ik wil al heel lang naar Marres, een kunstcentrum in het hart van Maastricht. Gek is dat. Je wilt iets en toch komt het er maar niet van. Doordeweeks is sowieso geen optie en in het weekend gaan mijn vrije uurtjes al gauw op aan niet onbelangrijke zaken als het bewateren van nieuwe tuinplanten en wattenstaafjes zoeken bij de HEMA.
 
Volgens mijn digitale bronnen is Marres een intiem en modern Huis voor Hedendaagse Cultuur en verkent het met ‘tentoonstellingen, lezingen, onderzoek, performances en publicaties de beeldende kunsten in de breedste zin van het woord.’ Zo, nu weet u het. En ik ook. Het in zoveel vormen verkennen van beeldende kunsten en dat ook nog eens in de breedste zin van het woord, betekent -denk ik- dat er alles kan.
 
Over alles gesproken. Eens, tijdens een van mijn spaarzame, verrassend heldere momenten, besefte ik dat alles eigenlijk hetzelfde is als niets maar dan net andersom. Ik kan u nu zo een twee drie, niet meer haarfijn uitleggen hoe dat dan precies zit. Maar gelooft u mij, toen dat inzicht plotseling over mij kwam -ik lag onder een grote boom die net nieuwe blaadjes kreeg- wist ik zeker dat ik nog slechts één handdruk verwijderd was van zwarte-gat-geleerde Robbert Dijkgraaf. Dus daar hou ik me aan vast, als u het niet erg vindt. Goed. Terug naar Marres. Om er achter te komen wat daar ‘alles kan’ betekent, moet ik er dus naartoe.
 
En wel nu. Want toevallig of niet, er loopt een tentoonstelling van kunstenaarsduo Breure en van Hulzen waarin mijn favoriete thema wordt verkend: de kracht van het niets doen. Altijd interessant. Even weg uit die ziekelijk doenerige buitenwereld. Wat rondlummelen tussen de manshoge sculpturen. Zwijgend oog in oog staan met ietwat vreemde soortgenoten. Bankhangers en muurleuners, dagdromers en nachtdenkers. Ze zijn stuk voor stuk anders en toch drukken ze hetzelfde uit: is het niet genoeg dat we er gewoon zijn?

Deze column is gepubliceerd in Dagblad de LImburger op 27 april 2018.