In de brievenbus ligt een kleine witte envelop. Er zit een dubbelgevouwen kaartje in met de wens: ‘Vrede op aarde en in alle mensen.’ Toch mooi, zo’n papieren engelenwens. Als ik even later in mijn bewaarboekje zit te bladeren, stuit ik op een bijna vergeten anekdote. Opgetekend in de tijd dat we rond Kerst nog zoveel kaarten kregen, dat we ermee konden kwartetten.
In de namiddag van tweede Kerstdag komt de kleinste op het idee een spelletje te spelen. Met de kerstkaarten wel te verstaan. Het wordt al snel serieus. Uit de enorme berg kaarten nomineren we er vijf voor de mooiste voorkant. Wonder boven wonder zijn we het snel eens. De kaart met de engel, getekend door Annemiek, geldt als de absolute topkaart. Qua voorstelling dan. Normaal zeggen we nooit qua. Dat doen we alleen als we de dag ervoor te lang gescrabbeld hebben.
Na de snelle uitslag voor de mooiste kaart kiezen we er een die uitblinkt vanwege zijn tekst. Hier vinden we geen vijf genomineerden voor. De handgeschreven namen van familie en bekenden gecombineerd met voorgedrukte wensen maken niet bijster veel los. Eigenlijk is er maar één tekst die met kop en schouders boven de rest uitsteekt. Het betreft een citaat van een Libanees mysticus. Dat citaat gebruiken we vervolgens dankbaar in alle nog te schrijven reactiekaarten. Wijsheid is om door te geven.
Het makkelijkst blijkt de keuze voor de lelijkste kaart. Die ligt plotseling gewoon voor ons. Alsof ze zichzelf gekozen heeft. Met instemming wordt ze opgetild, de afzender gecheckt, het oordeel met mild misprijzen uitgesproken. Het is overigens dezelfde kaart als die we zelf zo’n vijftig maal verstuurden. In de doos bij het Kruidvat leek het nog heel wat, maar eenmaal thuis in de hand.. Ai.
Langzaam dringt het tot ons door hoe onze kaart, wij dus, ongelogen lelijk, goedkoop en beschamend tussen de andere kaarten bij al onze dierbaren te kijk liggen. Het wordt stil onder de kerstboom. Iemand schraapt zijn keel. ‘Een ander spelletje dan maar?’ ‘Ja’ zeggen we, ‘een ander spelletje graag.’
Deze column is gepubliceerd in de Limburgse kranten op 30 december 2016
Weer een prachtige column, Ank. Persoonlijke kaarten zijn toch wel veel leuker dan een berichtje op Facebook, of een mail. Ik heb dit jaar ook geen kaarten gestuurd en we hebben er ook veel te weinig gekregen om mee te kwartetten. Goed voornemen voor volgend jaar: toch maar weer kaartjes, maar dan wel zorgvuldig uitgezocht en met een persoonlijke boodschap…! Voor jou en je gezin dan nu toch nog maar even via deze onpersoonlijke weg… Heel veel geluk en gezondheid in het nieuwe jaar. Voor het persoonlijke tintje kom ik gauw weer eens langs! Dikke kus, Jantsje.