Vreemd hoor, want ik zat er echt niet vaak op. Bijna nooit eigenlijk. Wat zeg ik, de laatste tijd keek ik nog zelden. Alleen als ik zelf iets geplaatst had waarmee ik likes hoopte te scoren. Maar verder? Nee, echt heel weinig. En toch: nu ik van facebook af ben, heb ik opeens tijd om dingen te doen die ik anders nooit deed. De stad inlopen, alleen voor een paar stofzuigerzakken. Onder een esdoorn gaan liggen wachten tot de bloesem valt. Of zomaar een stukje fietsen in de buurt, naar België bijvoorbeeld.

Een paar honderd meter over de grens ligt het Albertkanaal, een oude waterweg tussen Antwerpen en Luik. De betonnen brug, waarover in mei 1940 de Duitsers België binnenstampten, is een paar jaar geleden vervangen door een nieuwe. In de doorzichtige zijplaten, waardoor je het water kunt zien glinsteren, is een gedicht gegraveerd.

ik wil mijn thuis terug

de plek waar ik bij me ben

waar de wind mij omarmt

de ruisende bladeren mij stil toebehoren

de schaduwlijnen mijn verhaal vertellen

de maan mij herkent

 De verloren roep van een Belgisch oorlogsslachtoffer. Iemand die woorden gaf aan wat door velen moet zijn heen gegaan. Toch zijn het de pijlers die de nieuwe brug tot een monument maken. Ze herbergen op een ingenieuze manier niet alleen een oorlogs- en scheepvaartmuseum, maar ook een herdenkingsplek en amfitheater. Imposant. Het mocht wat kosten, zo’n 30 miljoen, maar Riemst was dan ook toe aan iets groots. Iets wat bezoekers zou trekken. Geen simpele betonnen plaat om het verkeer het kanaal over te helpen, maar een waar toeristenpleister. De plek leende zich er immers voor. ‘50.000 bezoekers per jaar,’ werd er fluisterend gehoopt.

Vandaag tel ik er in elk geval alvast zeven. Vier dames die met hun personal coach een bootcamp afwerken onder de brug en twee puberjongens die hoog boven het kanaal hun benen laten bungelen. Als het een plaatje op Facebook was, zou ik het zeker liken. Maar ja.

Deze column is gepubliceerd in Dagblad de Limburger op 21 april 2018.