Met de leeslamp in de hand speur ik de slaapkamer af. Wie kwam hier ooit op het idee om de muur achter het bed donker te verven? Zo zie je dat serpent toch niet zitten? De spinnenwebben in de hoeken ja, die zie ik wel. Maar de mug? Ho maar.

Terug het bed in. Wachten op het beest die je wist dat zou komen (sorry, hij blijft leuk). Nog geen minuut heeft ze nodig. Dan zet ze alweer koers naar mijn oor. Negeren helpt niet. Hoe harder ik probeer te struisvogelen, hoe vinniger zij zoemt. Het is de kunst om slimmer te zijn dan zij. Dus ik pluk een T-shirt van de stoel en trek het over mijn hoofd. Nu is alles bedekt op mijn mond na. Die steekt uit het armsgat. Als ze me nog één keer zoekt dan heb ik haar. Dan vliegt ze regelrecht mijn keel in. Als ware het een lekker hapje, zo zal ik haar straks wegslikken. Ik ben er klaar voor. Een kwestie van mindset. Helaas. Hoe langer ik erbij lig als een idioot, hoe groter de cirkels waarin zij rondvliegt. De wanhoop slaat toe. Mij rest alleen nog de overgave aan het lot. Ik gooi het T-shirt aan de kant, trap het dekbed van me af en roep haar. Kom maar op. Steek maar en ga dan. Waarop ze zachtjes op mijn wang landt, om van daaruit met een grijns op haar smoel heel rustig naar een oor te trippelen.

Wat kan ik anders dan mijn verlies nemen en opstaan? Er zijn ergere dingen. Kanker. Dementie. Het wereldvoedselprobleem. Google maar eens waar mensen ’s nachts van wakker liggen. 800 miljoen wereldburgers lijden nog altijd honger, lees ik. Is dat erg? Ja. Maar volgens een organisatie die staat voor The Zero Hunger Project, beslist niet onoplosbaar. Integendeel. Ze noemt haar project zelfs, mits we het maar samen aanpakken, het grootste oplosbare probleem van de wereld. Grote oplosbare problemen. Kijk, daar knap ik nu van op.

Deze column is gepubliceerd in de Limburgse kranten op 15 juli 2015.