Een paginagrote advertentie in de krant van zaterdag met de kop: ‘Een logo van en voor Limburg, denkt u mee?’ Daaronder: een grote L in het centrum van een cirkel die dertig icoontjes telt. Dertig concept-icoontjes, die stuk voor stuk een aspect van Limburg weergeven waarop we trots (zouden) kunnen zijn. De bedoeling is dat deze icoontjes de logo-L van Limburg gaan vullen. Zoals de advertentie zegt: de contouren zijn er al, de invulling nog niet. Daar mogen we allemaal bij helpen.

Als de kans bestaat dat het logo ons trotser maakt op wat we kunnen en wie we zijn, doe ik daar graag aan mee. Ik leg de pagina even apart. Na het weekend ga ik daar eens goed naar kijken. Want op het eerste gezicht roepen verschillende icoontjes ook vragen op. Is de rooms-katholieke dorpscultuur een kracht of juist een zwakte? Die glastuinbouw, is dat een vloek of een zegen? En wat doet die jachtbouw daar zo terloops tussen water, recreatie en Maas? Vooral dat laatste is me niet helemaal duidelijk.

Is de kracht van Limburg wel in icoontjes te vangen? Dat vraag ik me af als ik een dag later van Voulwames naar Geulle fiets. Nooit geweten dat het daar zo mooi is trouwens. Een provinciale parel is het, dat gebied tussen kanaal en Maas. Klaprozen en kamille in de bermen. Uitgestrekte percelen aardappelen, net in bloei. De torenspits van het Belgische Uikhoven via het voetveer binnen handbereik. En het allermooiste: lastige vragen worden hier door ritselende populieren weggewuifd. Misschien is dat wel de kracht van Limburg denk ik: dat deze provincie me blijft verrassen. Dat ik hier zelfs na tien keer verhuizen nog altijd plekken ontdek, waar ik zo zou willen blijven.

Hoe vertaal je dat meteen-thuis-gevoel naar een logo? Nog een icoontje erbij dan maar? Nee. Laten we er vooral ook wat vraagtekens in houden. En die L. niet helemaal volproppen. Want net in de lege verbindende ruimte huist het meest wezenlijke: de Limburgse ziel.

Deze column is gepubliceerd in de Limburgse kranten op 16 juni 2017.