Als het voorjaar zo ongegeneerd onstuimig uitpakt, waarom zou de jeugd zich dan nog inhouden? In een hoek van het bushokje voor Hogeschool Zuyd, staat een jong koppeltje, meer dan innig tegen elkaar aangedrukt. Voor het leven verliefd zijn ze. Een paar tegels verderop wacht, aan zijn tas te zien, een leraar. Die bruinleren schooltas, voorzien van gespen met slotjes, redt het nog net tot zijn pensioen. Dat is over een jaar of twee, schat ik.

De jonggeliefden gaan zo op in elkaar, dat de wereld om hen heen niet bestaat. Ik knik maar even dag tegen de leraar, ga naast hem staan en mijd vervolgens elke kans op oogcontact. Voor je het weet, heb je in deze broeierige sfeer op klaarlichte dag een wij-zij-tje. De bedaarde ouderen tegen de losgeslagen jongeren. De herfstasters tegen de narcissen. Nee bedankt. Gelukkig maakt de goeie man het me niet moeilijk. Hij kijkt strak voor zich uit, alsof hij een optocht van leguanen over de weg ziet kruipen. Ik zoek ook naarstig naar iets exotisch in de buurt, maar hoe harder ik hiervoor mijn best doe, hoe meer mijn ogen naar de warme hoek worden getrokken. Het gaat er steeds vuriger aan toe. Er wordt gegiecheld, gefluisterd, geritseld en stevig gezoend. Moet ik daar iets van vinden? Nee, dat doet de leraar al. Hij zegt het niet met zoveel woorden, maar zijn oordeel over de maatschappij in het algemeen en de jeugd in het bijzonder, is in de diepe lijnen van zijn gezicht te lezen. Gelukkig hoeft hij nog maar even.

Deze column is gepubliceerd in Dagblad de Limburger en het Limburgs Dagblad op 17 april 2015.