De ene na de andere sjaal strijkt langs mijn gezicht. Ik ben op consult bij Simone, kleurenadviseuse. Zij weet precies welke kleuren, volgens de theorie van de vier-seizoenen-types, iemand het best staan. Bij elk type mens horen kleuren die hij juist wel of niet kan hebben. Interessant. Zo leer ik dat ik barst van het talent om net het verkeerde te dragen. Dit is wat ik blijkbaar ben: een lentetype met een kast vol wintertypes-kleren.

Hoe langer Simone op me inpraat, hoe beter ik begrijp wat ze bedoelt. Een lentetype als ik zou moeten gaan voor geel, groen en oranje. Dat eeuwige zwart moet nu echt de deur uit. ‘Zie je?’ Met een zelfzekere glimlach houdt ze een kuikengele sjaal naast mijn gezicht. En verhip ze heeft gelijk. Wat kleur al niet kan doen. Ik voel me meteen een stuk lichter. Vrolijker ook.

‘Zal ik je nog even opmaken?’ Ze is zo oprecht enthousiast dat ik nog liever een been breek dan dat ik haar dit plezier misgun. Bovendien ben ik niet voor niets naar hier gekomen. Ik wilde toch openstaan voor de visie van een ander? Nou, dan hoort dat opmaken daar ook maar bij. Voortvarend gaat ze aan de slag. Foundation, rouge, oogschaduw, de hele mikmak komt voorbij. En ja, rossige lentetypes hebben allemaal wat zwaars nodig op de wimpers, anders vallen die helemaal weg. Met een voldaan ‘kijk, dat bedoel ik’ maakt ze de klus af met een lippenstift ‘waar mijn mond om vraagt.’ Een knalrode.

Voordat ik naar huis ga, fiets ik eerst nog even langs een vriendin. Ze kiept net een volle kruiwagen leeg. Als ze zich omdraait, zie ik het ongeloof op haar gezicht. Ik zeg nog niets. Gun haar de tijd om rustig met de ogen te knipperen. Haar ongeloof maakt nu plaats voor iets anders. In een flits inspecteert ze de tuin. Ik zie haar de kippen tellen. Dan vraagt ze, en dat doet ze alleen om mij te helpen: ‘Hè toch, heb je in de haan gebeten?’

Deze column is gepubliceerd in de Limburgse kranten op 21 april 2017.