In de expositie Escher op reis wandel je door het leven van de kunstenaar, dat in 1898 in Leeuwarden begon. Terecht dus dat de Friezen het gegeven dat Escher ‘een van hen’ was, lekker uitmelken. Mocht u nog van plan zijn de tentoonstelling te bezoeken, dan heeft u pech. Het Fries Museum heeft alle beschikbare Wietskes en Hielkes al ingezet om de bezoekersstroom in goede banen te leiden. Maar nu kan er, tot aan het einde toe, geen kip meer bij.

Er rent een schoolklas voor mijn voeten. Kinderen van een jaar of tien. ‘Wat zien jullie hier?’ vraagt de juf. Ze wijst naar de metersbrede Methamorphose II aan de muur. Een jongetje steekt zijn vinger op: ‘Dat stokje hier is oranje en dat was daar groen.’ Dat antwoord snijdt hout want juf knikt en roept: ‘Kom jongens, door!’

Met de kinderen voor me uit, loop ik langs tientallen prenten en tekeningen. Achtervolgd door een zwerm babyboomers vergaap ik me aan de replica van Eschers werkkamer.. Van het reptiel op tafel tot aan de sigaret in de asbak, alles ademt hier: wij zijn vorm en restvorm. De quotes op de wanden gaan erin als koek. ‘Herhaling en vermenigvuldiging, twee eenvoudige woorden[…] Alles wat wij liefhebben, leren, ordenen, herkennen en aanvaarden is aan die twee te danken.’

Ik doe mijn best deze te onthouden. Want iemand die spelenderwijs vogels uit vissen haalt en met hetzelfde gemak dag en nacht kan laten samenvallen, die zegt ook vast wijze dingen. Maar ik heb mijn jas nog niet aan of de woorden lopen als ontsnapte leguanen naar plekken waar ze eerst niet stonden. Hoe was het ook al weer? Begon de zin nu met herkennen of met liefhebben? En wat hadden we ook alweer precies te danken aan wat? Ah, ik geloof dat ik hem heb. Dit genie schrijft zoals hij tekent. Het kan vast allemaal.

Deze column is gepubliceerd in Dagblad de Limburger op 27 oktober 2018.