Absoluut: iedereen gebruikte dat woord om de drie zinnen. Zelfs willekeurige opmerkingen zoals ‘er gaat niets boven zelfgebakken vlaai’, werden ermee bevestigd. Dat was in de jaren ’90. Later vergaten we ‘absoluut’ en vonden we voortaan alles ‘oké.’ Als antwoord op de mededeling ‘ik ben even naar de winkel’, paste dat nog enigszins. Maar als reactie op nieuwtjes in de trant van ‘mijn tante is gisteren gestorven’, klonk oké een stuk minder charmant. Gelukkig zijn we inmiddels ook van die hype af. En vinden we alles waar we de oké-stempel op drukten, vandaag de dag ‘helemaal goed.’

Over taaltrends gesproken: ik heb een nieuwe ontdekt. Mijn kop eraf als dit geen hit wordt. Bent u iemand die graag met zijn tijd meegaat? Gebruik dan niet langer die eindeloos lange en saaie bijzin ‘om een lang verhaal kort te maken.’ Maar zeg daarvoor in de plaats: lang verhaal kort. Drie woorden. En steek dan van wal. Over dat restaurant waar ze u nooit meer terugzien. Over die gewiekste deal met de keukenleverancier. Het maakt niet uit wat.

Iemand die als intro bij een anekdote ‘lang verhaal kort (lvk)’ gebruikt, is zonder meer hip. Zo iemand weet wat speedspeaken is. Bovendien bewijst hij dat scheiden van hoofd- en bijzaken voor hem een makkie is. Immers, de woordjes ‘om een’ en ‘te maken’, zijn in daar-komt-ie-weer ‘om een lang verhaal kort te maken’ volkomen overbodig. Ballast. Weg ermee. Het is tijd voor snelle dialogen. Leve de staccato-taal.

Waar het lvk-tje vandaan komt? Geen idee. Misschien is het een nawee van de voorstelling Lang verhaal kort, waarmee Remco Veldhuis deze winter langs de theaters trok. Hoe dan ook, in het westen van het land is het onmiskenbaar al in de spreektaal geslopen. En het zal niet lang meer duren voordat het ook bij ons te horen is. Is dat erg? Hm, nee. Het is oké. Of beter gezegd: helemaal goed. Want het gaat vanzelf weer over.

Deze column is gepubliceerd in de Limburgse kranten op 9 juni 2017.