Op de dag dat mijn tante begraven werd, plantte ik een kleine kastanje in de tuin. Ik ben geen fervent grafsteenbezoeker, dus dat leek me wel een mooi gebaar. Een boom ter ere van tante Door, zodat ik nog vaak aan haar zou denken. Het werkte. Telkens als ik langs het boompje liep, dacht ik aan haar. Sterker nog, ik begon vanzelf tegen de boom te praten. ‘Goedemorgen tante Door, warm hè tante Door’, dat werk. In de lente streek ik over haar jonge kruin. Op warme dagen goot ik gieters water leeg aan haar droge voeten. Later werd het een gewoonte om even naar tante Door te lopen. Gewoon zomaar of op momenten dat ik het even niet meer wist. Niet dat ze ooit antwoord gaf als ik iets vroeg. Maar dat was niet erg. Vaak is het belangrijker om met je vragen ergens terecht te kunnen, dan te horen hoe een ander zijn oplossing in je schoot werpt.

Ik heb tante Door nog niet durven zeggen dat we gaan. En dat we haar moeten achterlaten. Bij mensen die haar niet eens hebben gekend. Die haar vast geen goeiemorgen wensen, natuurlijk niet. Die hooguit zullen denken: wat staat die tamme kastanje hier dicht bij de pruimen.

Nu verreweg de meeste spullen al uit het huis zijn, ruikt het er vreemd, niet meer naar ons. De woonkamer oogt gewond met al die gaten in de muren. In de hoek van de kelder staat de diepvries met open deur nog na te druipen in zijn eigen nattigheid. Op de meisjeskamer maak ik de muurkast nog een laatste keer open. Hoe lang is het geleden dat ik daar stond, gegiechel hoorde en zogenaamd nietsvermoedend vroeg: ‘Waar zouden de meisjes toch zitten?’ Allemaal voorbij. Niet aan denken nu.

Afscheid nemen bestaat niet. Wat je noemt een ware, lieve leugen. Laten we dat maar houden zo. Ik zal u niet vertellen hoeveel laatste rondjes door het huis ik al gemaakt heb. Al zou ik het willen trouwens, het zou me niet eens lukken. Want de tel, die ben ik ondertussen kwijtgeraakt.

Deze column is gepubliceerd in de Limburgse kranten op 30 juni 2017.