Het is geen kleinigheid: als normaal begaafde, jonge vrouw naar buiten treden met het verhaal over je verstandelijk beperkte moeder. Iris de Groot (30) doet het. En wel met een boek getiteld Mamma? Een stripboek waarin ze aanschouwelijk maakt, hoe het was om alleen op te groeien bij een moeder met een licht verstandelijke beperking. Zonder enige begeleiding of ondersteuning van buiten.

Ze maakt er geen geheim van: dat viel en valt niet mee. Een jeugd zonder vriendjes en vriendinnetjes. Uitgescholden worden omdat je stinkt en kapotte kleren draagt. Niemand die zegt dat je naar bed moet en cola slecht voor je is. Niemand die je voorleest uit een boek. Ze zegt erover: ‘Ik vind zelf dat ik niet had mogen bestaan.’ Een uitspraak die zij alleen, als getroffen kind, mag doen. Een uitspraak ook, die koude rillingen bezorgt en aan het denken zet. Hoe zit het met onze scholen, gemeentehuizen en huisartspraktijken? Zijn onze artsen, ambtenaren en docenten in staat mensen met een licht verstandelijke beperking te herkennen? Zijn ze voldoende toegerust?

In een samenleving die het laat gebeuren dat kinderen in kwetsbare gezinnen verstoken blijven van de zorg en aandacht die ze nodig hebben, is werk te doen. Ook al is het maatschappelijk credo ‘meer met minder’, het mag niet zo zijn dat er kinderen opgroeien, die denken dat het beter zou zijn geweest, als ze niet geboren waren. Iris de Groot is in staat dat met een mooi boek aan de kaak te stellen. Maar laten we niet vergeten, dat zij een uitzondering is.

Deze column is gepubliceerd in Dagblad de Limburger en het Limburgs Dagblad op 18 december 2015.