Op weg van Zuid-Limburg naar Sevenum rijd ik het laatste stuk binnendoor, over de levensverslindende Napoleonsbaan naar Baarlo en dan via Maasbree over het smalle viaduct naar het dorp waar ik ben opgegroeid. Meteen na het viaduct staan vlak langs de weg een paar bomen die ik goed ken. Onder één ervan lag ik ooit met een vriendje na een avond kermis vieren in Maasbree. We zagen vallende sterren. Wat verderop, onder een andere boom, lag  jaren eerder mijn vader in zijn auto. Ook hij zag sterretjes. Maar omdat hij alleen was en zich afvroeg hoe het stuur zo plotseling tussen zijn longen terecht was gekomen, waren die van hem wat minder romantisch.

De radio is afgestemd op een Belgische zender. Toevallig of niet: het journaal bericht over verkeersongelukken. Vorig jaar overleden in België alleen al 24 mensen nadat ze tegen een lantaarnpaal reden. Met dat aantal heeft het land een negatieve voorsprong op het buitenland en dat is niet fijn. De vriendelijke VRT-stem vertelt dat België er hard aan wil werken om ‘de wegen vergevingsgezinder te maken.’ Hoe mooi kun je het zeggen?

De Vlaamse minister van Openbare Werken wil het aantal doden door een botsing met verticaal straatinventaris terugbrengen door het plaatsen van kreukelpalen. Kreukelpalen absorberen de energie die vrijkomt bij een aanrijding. In België heet dat: ze plooien mee.  Ziet u het ook? Je knalt nietsvermoedend tegen zo’n ding en nog voordat je uit je auto bent gezaagd, voel je al de lange, geplooide paal als een troostende arm om je schouder. Geniale uitvinding. En de bomen? Die denken er wijselijk het hunne van.

Deze column is gepubliceerd in Dagblad de Limburger en het Limburgs Dagblad op 7 juni 2013