‘En wij maar scheiden.’ Terwijl de jonge gast een paar meter verderop een doos plat trapt, kijkt hij me wrevelig aan. Alsof ik het was, die hem met die berg afval de motregen in stuurde. ‘Denk je dat het een hele moer uitmaakt? Of wij dit allemaal netjes doen? Ik geloof er geen hout van.’ Met een rood hoofd trekt hij de inmiddels geplette doos van de grond en wrikt ze met twee handen door opening van de papierbak. ‘Die grote economiebazen in China, díe moesten ze aanpakken!’ Dat is eruit. Gejaagd beent hij zich een weg door het zwerfplastic, om vervolgens met veel kabaal zijn flessen in de glasbak te dumpen.

Het is nog vroeg, ik ben net op. Tsja, wat in te brengen tegen zoveel chagrijn op het milieuperron? Behalve ‘ook goedemorgen’, is het enige wat in me opkomt een sprookje waar ik vaak en graag aan denk. In dat sprookje staat een bos in brand. Doodsbang zijn alle dieren naar de beek gevlucht. Daar kijken ze ontzet toe hoe de bomen verdwijnen in de vlammen. Mismoedig klagen ze ach en wee en vragen aan elkaar: hoe moet dat nu met ons? Alleen de kleine kolibrie wappert even met zijn vleugels, neemt een duikvlucht naar de beek en vult zijn snavel met water. Hij vliegt tot boven de vuurzee en laat dan de druppels vallen. Daarna keert hij terug naar de beek, doopt zijn snavel opnieuw in het water en vliegt weer naar het vuur. De toekijkende dieren schamperen: ‘Wat helpen nu die paar druppels? Straks verbrandt hij zijn vleugels nog.’ Maar de kleine vogel kijkt niet op of om. Vastberaden vliegt hij door. Als hij voor de zoveelste keer opstijgt van de beek, roept het gordeldier hem spottend na: ‘Wat denk je dat je aan het doen bent?’ Waarop de kolibrie, zonder een vleugelslag te missen, antwoordt: ‘Ik doe wat ik kan.’

Een mooi, teer sprookje ja. Maar om dat nu aan die jongen op te dissen? Hm.

Deze column in gepubliceerd in Dagblad de Limburger op 17 november 2018.