Op het platje voor de schoorsteen in de woonkamer staat een hip legerkistje met een peer erin. Die peer is voor het paard van Sinterklaas. Maar vannacht heeft de Goedheiligman ons huis overgeslagen. Zeker te druk met de schoenen van de kinderen in al die straten waar wij niet wonen.

De eigenaresse van het zwartleren kistje wordt volgende maand achttien. Ze weet heus wel hoe het zit met Sint en Piet, maar sommige dingen zijn te mooi om los te laten. Het stilleven oogt vermanend. Had je er niet even iets in kunnen doen? Vergeten. Ja, toen ik in bed lag, dacht ik eraan. Maar sommige Pieten werken nu eenmaal liever overdag dan ’s nachts.

De peer maakt plaats voor een feloranje netzakje gevuld met in goudfolie verpakte centen. Zo’n zakje waaraan je je vingers openhaalt. Gevuld met munten die naar alles behalve chocola smaken, maar toch lekker zijn. Omdat ze je terugbrengen naar de donkere avonden van een jaar, waarin de wereld nog eenvoudig was.

Je had kinderen en grote mensen. En in een land heel ver weg, een land waar je alleen kon komen met een boot, daar woonde Sinterklaas. Die besliste over braaf en niet braaf.  Niemand hoefde bang te zijn want Sinterklaas, dat wist iedereen, zorgde als een soort verre neef van God, voor gerechtigheid op aarde.

Het zakje goudmunten glimt in de schoen. Het belooft een moment waarop de folie verrukt door jonge, lenige vingers wordt losgepeuterd. Ook al discussieert ze volop mee over de kleur van zwarte Piet, straks gelooft ze weer even. Al is het maar om de surrogaatsint een plezier te doen.

Deze column in gepubliceerd in het Limburgs Dagblad en Dagblad de Limburger op 29 november 2013