Dat was op het nippertje, maar gehaald is gehaald. Deze bus gaat ons van Eindhoven naar Engeland brengen. Het eerste bezoek aan onze dochter in Oxford. Want skypen is goed, maar knijpen is beter. Met een zware voet op het gaspedaal zet de chauffeur koers richting Calais. Daar kan hij bij de tunnelingang zijn rijkunsten optimaal demonstreren. Op de centimeter precies rangeert hij de bus in de metalen koker, waarin we zo meteen onder water verdwijnen.

Als ik uit het raam van de bus kijk, zie ik op een armlengte afstand twee rode brandblussers hangen. Ernaast hangt een begeleidend briefje over wat te doen ‘if you discover a fire.’ Nergens is een blaadje te zien over iets waar ik veel banger voor ben: dat de tunnel volloopt met water. En deze bus, in dit met ijzeren rolgordijnen afgesloten compartiment, geen kant meer op kan. En wij dus ook niet.

Maar no way dat ik daar aan ga denken nu. Dat die bus gaat vollopen. Bovendien zal het wel meevallen toch? Ik zit twee meter hoog. Voordat het water vanaf de bodem tot aan mijn lippen is gestegen, zijn we vast al aan de overkant. Ik ga me echt niet voorstellen hoe ik, terwijl ik de natte chips van mijn achterbuurman van mijn wangen veeg, watertrappelend in leven probeer te blijven. En ik ga al helemaal niet nadenken over de vraag of ik in het geval dat, nog even snel met het thuisfront bel. Of sms misschien. Want wat zeg je tijdens zo’n gesprek? Hallo jongen, de bus loopt onder en o ja vergeet je straks de kippen niet? Zoiets heeft geen zin. Over tien minuten zijn we droog aan de overkant. Zeker weten.

Gelooft u die mensen die beweren dat het in het leven niet gaat om de bestemming maar om de reis? En dat je daarvan moet genieten? Smoesjes. Praatjes voor de vaak. Een brute afleidingsmanoeuvre is het. Bedoeld om de onontkoombare sores tijdens het reizen te doorstaan. Het gaat om de bestemming. En daar opgelucht ‘eindelijk’ kunnen zuchten.

Deze column is gepubliceerd in de Limburgse kranten op 9 december 2016