In de grote zaal van woonzorgcentrum Franciscus klinkt het Limburgs Volkslied. Een beetje dunnetjes, maar een kenner haalt het bronsgroen en het nachtegaaltje er nog wel uit. Rollators staan netjes geparkeerd aan de zijkant van de zaal. Nadat de bewoners en bezoekers zijn uitgezongen, wachten ze geduldig op wat komen gaat. In dit geval is dat Rinaldo, de goochelaar die vanmiddag speciaal voor hen een seniorenshow opvoert.

Naast me zit een mevrouw die aan een engel doet denken. Zachtblauw vest, wit golvend haar. Ze stelt zich aan me voor als Jopie. Aangenaam. 88 jaar. ‘Woont u hier graag?’ vraag ik. ‘Watblief?’ ‘Of u hier graag woont.’ ‘Graag? Ik vind het hier heerlijk!’ antwoordt ze, terwijl de goochelaar een hondje uit een ballon draait. ‘Ze zijn hier zo lief voor me. Ik ben een Hollandse, maar ik voel me hier helemaal thuis. Ik zou echt niet meer terug willen.’

Even later fluistert ze: ‘Weet u, mijn kinderen zeggen vaak: “mam doe eens rustig, trek die stekker er eens even uit.” Maar daarboven -ze wijst naar haar hoofd- zit nog energie genoeg. Alleen de rest bungelt er maar een beetje bij.’ Rinaldo is inmiddels aangekomen bij het tweede deel van zijn programma, waarin buikspreek-aap Charlie de hoofdrol speelt. Jopie heeft geen moeite met kijken en praten tegelijk. ‘Op mijn kamer heb ik een I-pad en een draadloze printer. Ideaal, als je een frozen shoulder hebt. Nu typ ik met mijn linkerhand het boodschappenlijstje in en dan rolt het zo de printer uit. Kent u trouwens Hayday? Dat boerderijspelletje voor de I-pad? Daar sta ik ‘s nachts voor op als ik moet plassen haha.’

Mijn verbaasde blik ontgaat haar niet. ‘Zal ik u eens wat zeggen?’ vraagt ze zonder antwoord te verwachten, ‘als je oud bent, moet je zoveel mogelijk interesses houden, het nieuws volgen en schelden.’ ‘Schelden?’ ‘Schelden ja. Vooral op het nieuws.’ Dan geeft ze Rinaldo een hartelijk applaus. Want doe dat maar eens na, van drie duiven een konijn maken.

Deze column is gepubliceerd in de Limburgse kranten op 17 november 2017.