De eerste keer dat ik haar hoor, is via de radio. Simone van Saarloos (25), filosoof en columnist voor NRC-next. Haar bundel Ik deug/deug niet is net uit. Ze wordt erover geïnterviewd in de Taalstaat, een programma van Frits Spits. Ze werpt interessante vragen op. Vragen die we ons vaker zouden mogen stellen.

Zoals: wanneer zou je stil moeten zijn?

Mij heeft ze meteen in haar zak. In een vrouw die interessante vragen stelt, huizen vast geestverruimende verhalen, is de gedachte. Op naar de boekhandel.

Ze schrijft al denkend. Dat levert spontaan werk op. Als lezer word je net zo gemakkelijk meegenomen naar de salon, waar ze tot haar eigen ergernis elke vijf weken de benedenboel laat waxen, als naar de psychiater met wie ze een afspraak heeft om te praten over het stijgend aantal zelfmoorden. Onbevangen trekt ze erop uit, om later met frisse verbazing te overdenken wat ze heeft gezien. Na het lezen van haar boek weet ik bijna net zoveel van haar als van mijn eigen dochters. Niet dat ik meteen moederlijke gevoelens voor haar koester, maar ik betrap mij er toch op dat ik met enige schroom ga zitten voor Zomergasten, de televisie-uitzending waarin ze debuteert als jongste gast ooit. Stel je voor dat het tegenvalt. Dat het zo’n omhoog gevallen grachtengordelsnobje is.

Dat valt gelukkig mee. Met meer vragen dan antwoorden speelt ze het klaar om te bevestigen, dat ik de vragen die ik al had, maar fijn moet blijven stellen. Omdat een leven met meer vragen dan antwoorden, zoveel interessanter is dan andersom.

Deze column is gepubliceerd in Dagblad de Limburger en het Limburgs Dagblad op 13 augustus 2015.