‘Wilt u de koffie extra sterk?’ ‘Nee, dank je. Wel graag een muffin erbij als het kan.’ ‘Zeker. Mijn collega maakt uw drankje.’ De boomlange jongen knikt naar het meisje, een bakvis nog, een paar meter verderop. Terwijl hij over me heen blikt, zet hij de muffin op het buffet en slaat neuriënd de kassa aan. Bij het zien van mijn tientje, maakt hij een razendsnel rekensommetje in zijn hoofd en geeft een handjevol kleingeld terug. ‘And four-twenty-five.’ Ik kijk om mij heen. Hij heeft het tegen mij.

De collega is klaar met het drankje. Ze bestudeert het kaartje waarop de jongen, bij het opnemen van de bestelling mijn voornaam heeft geschreven. Terwijl ze die hardop voorleest, kijkt ze me vragend aan. Ik knik dat ik het ben. Het klinkt opgelucht als ze de koffie voor me neerzet en zegt: ‘Here you go.’

Op weg naar een fijne plek om te zitten, valt mijn oog op de tafel waar suiker en melk staan uitgestald. Naast deze koffie-accessoires staat een bord met een handgeschreven tekst. ‘Wij geloven dat je ervaring net zo perfect moet zijn als je drankje. Als je een opmerking, vraag of suggestie hebt, dan horen wij het graag.’

Me verdiepend in de kwestie of ik op dit moment een ervaring heb, die net zo perfect is als mijn drankje, staar ik over het IJ. Ik weet eigenlijk niet zo goed wat dat is, een perfecte ervaring. Bedoelen ze daarmee, dat je je ter plekke níet ernstig gaat zitten afvragen of je er uitziet als iemand die toe is aan wat sterks? Dat je tot in je kleine teen kunt genieten van een verloren kwartiertje in een koffietent? In dat geval komt mijn ervaring aardig in de buurt. Vanuit Beek-Elsloo zonder vertraging aangekomen in de big city. Nog een hele dag voor me en eindelijk tijd om mijn zoon op te zoeken in zijn nieuwe onderkomen. Ik zou niet weten wat ik nog zou kunnen melden. You?

Deze column is gepubliceerd in de Limburgse kranten op 24 maart 2017.