Bang om te worden uitgemaakt voor suffe muts, heb ik het tot nu toe verzwegen. Maar nu ik van meerdere kanten hoor dat het juist heel hip is, durf ik het wel op te biechten.

Ik brei. Precies ja, ik doe aan die voor niet-ingewijden nogal ingewikkeld ogende vingeracrobatiek met twee pennen en een bol wol. Nu ik woltechnisch gezien toch uit de kast ben, wil ik ook graag bekennen dat ik me, vooruitlopend op de uitkomst van de klimaattop in Parijs, tegen de klippen op gebreid heb. Drie sjaals in drie weken. Weliswaar van het huis- tuin- en keukengenre. Maar wel van het soort, dat ik vanwege de lengte aan niemand mee durfde geven zonder te zeggen: ‘Pas op dat je er niet mee tussen de spaken komt.’ Wat ik nog niet verteld heb, is dat deze bezigheid veel voldoening schenkt in de avonduren. Al kom ik niet verder dan een recht-zo-die-gaat-lap, mijn gebrei zorgt voor het juiste zengehalte in de woonkamer. Als ik het zelf al niet ben, dan is het manlief wel, die er rustig van wordt.

Maar laat ik bescheiden blijven. Mijn breisels leggen het compleet af, tegen wat er in het Fries Museum te zien is. In Leeuwarden lijken ze al een voorschotje te nemen op hun Culturele Hoofdstad-feestje. Zij wel. Ze pakken uit met een breitentoonstelling, hotter dan hot. Hele zalen zijn er van boven tot beneden ondergebreid. En alsof dat nog niet indrukwekkend genoeg is, hangt de trui van Sarah Lund er ook. Vraag me alleen niet wie dat is.

Deze column is gepubliceerd in Dagblad de Limburger en het Limburgs Dagblad op 11 december 2015.